«Αν δεν μιλήσεις στο παιδί σου για παιδιά σαν το δικό μου, θα μιλήσω στο παιδί μου για παιδιά σαν το δικό σου…»

«Αν δεν μιλήσεις στο παιδί σου για παιδιά σαν το δικό μου, θα μιλήσω στο παιδί μου για παιδιά σαν το δικό σου...»

“Μαμά, είμαι χαλασμένος;”

“Μαμά, με είπε τέρας.”

“Μαμά, λένε ότι είμαι πολύ αργός για να παίξω”

“Μαμά, γιατί με έκανε έτσι ο Θεός;”

Τα παιδιά μου έχουν προφέρει τις παραπάνω λέξεις στην πάροδο των ετών. Όλα είναι λόγια που άκουσαν από άλλους.

Τα λόγια πονάνε. Οι λέξεις που ξεστομίζονται δεν γυρίζουν πίσ

«Αν δεν μιλήσεις στο παιδί σου για παιδιά σαν το δικό μου, θα μιλήσω στο παιδί μου για παιδιά σαν το δικό σου...»

Τα κοιτάγματα, τα νοήματα, τα δειξίματα και οι ψίθυροι δεν είναι λέξεις, αλλά πονάνε εξίσου.

Μη χάνετε την ευκαιρία, ώστε λίγα λεπτά μέσα στη μέρα, να μιλάτε στα παιδιά σας για τα διαφορετικά παιδιά.

Διδάξτε τα, ότι στη ζωή τους θα γνωρίσουν όλων των ειδών τους ανθρώπους.

Άτομα που χρησιμοποιούν αναπηρικά καροτσάκια, μπαστούνια, τεχνητά μέλη.

Παιδιά από τα οποία μπορεί να λείπει ένα πόδι, ένα χέρι, ακόμα και ένα αυτί.

Κι αν δεν το κάνετε εσείς, εγώ θα είμαι εκεί, για να μάθω στα παιδιά μου, ότι μερικές φορές οι μαμάδες και οι μπαμπάδες ξεχνούν να πουν στα παιδιά τους ότι η διαφορετικότητα είναι όμορφη.

Ότι τα παιδιά που λένε κακά πράγματα, ή δείχνουν ή κοιτάζουν έντονα, απλά δεν έχουν πάρει ένα σημαντικό μάθημα.

Δεν έχουν μάθει, ότι η διαφορετικότητα είναι φυσιολογική, γιατί ο καθένας μας είναι διαφορετικός.

Κείμενο: Stacey Jackson Gagnon

Πηγή: Love What Matters

Διαβάστε επίσης:

«Ένα αγόρι μου είπε ότι είμαι τρομακτική, να μη φοράω ρούχα που δείχνουν τις ουλές μου από τον καρκίνο»

Τα παιδιά κοροϊδεύουν, όταν οι γονείς δεν τους μαθαίνουν να σέβονται το διαφορετικό

Η Βαλίτσα: Ένα βιβλίο ωδή στην προσφυγιά και τη διαφορετικότητα, που θα μιλήσει στις παιδικές καρδιές