«Ένα από τα πιο συγκλονιστικά πράγματα που συνέβησαν σε μένα με τη μητρότητα, είναι οι σκέψεις για το πόσο καιρό θα αντιμετώπιζα δυσκολίες στο ρόλο της μητέρας. Ομολογώ ότι είχα αυτή την ιδέα στο μυαλό μου, όταν τα αγόρια μου ήταν ακόμη πολύ μικρά», γράφει η μαμά-blogger και συγγραφέας Rebecca Eanes. «Έλεγα στον εαυτό μου: «Όταν γίνουν 6 και 4 ετών θα είναι ευκολότερο». Θεωρούσα, ότι μέχρι τότε θα μπορούσαν να κοιμούνται και τα δύο καλά, θα έχουν μάθει να πηγαίνουν μόνα τους στην τουαλέτα και θα έχουν κατακτήσει όλες αυτές τις συμπεριφορές που τα μικρά παιδιά σταδιακά αφήνουν πίσω τους.
Τότε ξαφνικά τα παιδιά μου έγιναν 6 και 4 ετών και ήταν ακόμα δύσκολο αλλά με διαφορετικό τρόπο. Είχαν μάθει πια να πηγαίνουν στην τουαλέτα και να κοιμούνται καλά, αλλά υπήρχαν ακόμα πολλά που έπρεπε να τους διδάξουμε. Έτσι είπα: «Όταν θα γίνουν 10 και 8 ετών, σίγουρα θα είναι ευκολότερο». Θέλω να πω, σε άλλα τέσσερα χρόνια, θα είναι πολύ πιο ώριμα, σωστά; Μέχρι που έγιναν 10 και 8 και συνειδητοποίησα ότι η μητρότητα προφανώς δεν πρόκειται ποτέ να είναι εύκολη!
Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι χρειάζομαι μια τεράστια αλλαγή τρόπου σκέψης, εάν ήθελα να βρω ποτέ αληθινή ευχαρίστηση στο ταξίδι της μητρότητας. Έπρεπε να αποδεχτώ πλήρως, ότι δεν θα ήταν ποτέ εύκολο και να σταματήσω να περιμένω την μαγική εποχή, που τα προβλήματα και οι ανησυχίες μου θα εξαφανιστούν. Δεν έρχεται. Στο μεταξύ, η ζωή συνεχίζεται… Η παιδική τους ηλικία συνεχίζεται… Απλά και μόνο επειδή δεν είναι εύκολο, δεν σημαίνει ότι δεν είναι ωραίο!
Το γεγονός ότι εστιάζουμε στις δυσκολίες μας είναι αυτό που τις μεγεθύνει και αυτές οι μεγάλες δυσκολίες είναι εκείνες που επισκιάζουν όλες τις μικρές στιγμές αγάπης, ομορφιάς και χαράς!
Συνειδητοποίησα ότι περνούσα πολύ χρόνο εστιάζοντας σε αυτά που δεν μπορούσαν ακόμα να κάνουν τα παιδιά μου ή σε αυτά που δεν είχα ολοκληρώσει ακόμα και αυτό με έκανε να αισθάνομαι ότι ήμουν πάντα πίσω και αγωνιζόμουν για το επόμενο ορόσημο ή επίτευγμα. Φυσικά, το πρόβλημα με το να κοιτάς συνεχώς μπροστά είναι ότι χάνεις τα σπουδαία πράγματα που συμβαίνουν τώρα, ακριβώς αυτή τη στιγμή. Ήξερα ότι αν συνέχιζα έτσι, αυτό θα με οδηγούσε στη λύπη.
Έτσι, αποφάσισα να αλλάξω ένα πράγμα: Άρχισα να εστιάζω την προσοχή μου στα θετικά. Σκεφτόμουν τι μπορούν να κάνουν τα παιδιά μου και πόσο έχουν μεγαλώσει και ωριμάσει. Κοίταξα τα καλά τους χαρακτηριστικά και τους έδωσα συγχαρητήρια γι’ αυτό που είδα. Κοίταξα τι έχω καταφέρει και συνειδητοποίησα πόσο μακριά έφτασα. Ξεκίνησα ένα «περιοδικό χαρούμενων σκέψεων», όπου έγραψα πράγματα για τα οποία ήμουν ευγνώμων, καλά πράγματα που είχαν συμβεί εκείνη την ημέρα, θετικές σκέψεις για το μέλλον, κάτι καλό για τα παιδιά μου και ούτω καθεξής. Αμέσως ένιωσα πιο χαρούμενη και παρατήρησα ότι καλά πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν.
Αναγνωρίζω πλήρως ότι η μητρότητα φέρνει εξάντληση, ανησυχία, φόβο, άγρυπνες νύχτες, πληγωμένα συναισθήματα, ραγισμένες καρδιές, χάος παντού, άγχος και πολλά άλλα. Αλλά φέρνει και γέλιο, χαμόγελα, αγκαλιές, μικροσκοπικά χέρια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό μου, τη γλυκιά ρυθμική αναπνοή ενός παιδιού που κοιμάται δίπλα μου, τα πρωινά που ξεκινούν με «Καλημέρα, μαμά!», φιλιά και πολλή αγάπη. Τόση πολλή αγάπη. Η ευτυχία μου (και η δική σας) εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πού επιλέγουμε να εστιάσουμε!
Δεν είναι εύκολο τώρα και δεν θα είναι εύκολο ποτέ, αλλά είναι ακόμα καλό, πραγματικά πολύ καλό!».
Πηγή: creativechild.com
