“Ο 2 ετών γιος μας δεν μιλάει και ο άντρας μου ανησυχεί. Να πάμε σε αναπτυξιολόγο;”

Γεια σας,

Θα ήθελα να σας μεταφέρω τις ανησυχίες του συζύγου μου για τον 2χρονο γιο μας που σε μεγάλο βαθμό δεν μπορώ να πω ότι τις ασπάζομαι…

Ο Άγγελός μας που σε λίγες μέρες γίνεται 2 ετών, συνηθίζει να παίζει μόνο με αυτοκίνητα, μπουλντόζες κ.λ.π. μηχανοκίνητα παιχνίδια, παρό,τι του έχουμε και του προτείνουμε κάποια πιο εκπαιδευτικά (π.χ. παζλ, τουβλάκια).

Επίσης, ακόμα δεν έχει πει λεξούλες, που από ό,τι διαβάζουμε, θα ήταν επιθυμητό, πέραν του “μαμά” που τους αποκαλεί όλους μας (τον μπαμπά του, γιαγιά, παππού, θείους).

Γιατί να γίνεται αυτό;

Κατά τα’άλλα, ο μικρούλης μας είναι πανέξυπνος, πειραχτήρι, σε όλα τα βιβλία του, όταν τον ρωτάμε, ξέρει το κάθε τι σε κάθε σελίδα και είναι ένα πολύ τρυφερό και χαδιάρικο πλασματάκι.

Να σας πω ότι θηλάζουμε ακόμα και κάνουμε συγκοίμηση.

Πώς θα καθησυχάσω τον άντρα μου που θέλει να απευθυνθούμε σε αναπτυξιολόγο για τη δήθεν αργή ομιλία και ανάπτυξή του;

Η παιδίατρός μας, τον χαρακτηρίζει ως ένα “τέλειο” μωράκι σε όλα τα επίπεδα (σωματικά, νοητικά).

Μένουμε σε επαρχία και είμαστε περιορισμένοι ως προς γιατρούς, αναπτυξιολόγους, παιδοψυχολόγους.

Μαμά Δήμητρα

Απαντά ο ψυχολόγος κ. Πάμπος Ευσταθίου:

Το θέμα με τον αναπτυξιολόγο, για το πότε θα χρειαστεί, αν χρειαστεί, θα το δείτε σε συνεργασία με την παιδίατρο σας, η οποία μπορεί να παρατηρήσει και να εξετάσει από νευρολογικής -και όχι μόνο- απόψεως το παιδί.

Γενικότερα τώρα, αν και στην ηλικία των 2 τα παιδιά συνήθως έχουν κάποιο λεξιλόγιο, δεν θα έλεγα πως απαραίτητα συντρέχει σημαντικός λόγος ανησυχίας στο παρόν στάδιο, από την στιγμή που το παιδί παρακολουθείται για την εξέλιξή του. Κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό, αλλά και τις δικές του αντιδράσεις απέναντι στο εκάστοτε περιβάλλον. Η πίεση και οι προσδοκίες πολλές φορές των γονιών, επιφέρουν αντίθετα αποτελέσματα. Το άγχος των παιδιών ως προς την απογοήτευση των γονιών και κατ’επέκταση ως προς την επάρκειά τους, αποτελεί εμπόδιο ακόμη και για την προσπάθειά τους να δοκιμάσουν έστω, υπό τον φόβο της αποτυχίας και της απογοήτευσης των γονιών.

Το ότι παίζει με συγκεκριμένα παιχνίδια , είναι πολλές, αν όχι όλες τις φορές, θέμα προτίμησης και όχι προβλήματος.

Το ότι αποκαλεί όλους “μαμά” ίσως να έχει να κάνει με το ποιον έχει πιο στενή σχέση, με ποιον νιώθει πιο οικεία, αλλά και με το ότι ίσως να είναι η μόνη λέξη που νιώθει έτοιμος να πει σωστά, χωρίς να ανησυχεί για τυχόν λάθος. Επίσης σημαντικό είναι το πώς μεταφράζει το ίδιο την λέξη “μαμά”, πχ μαμά=ενήλικας, ενήλικας που με φροντίζει, κ.λ.π.

Όσον αφορά το θέμα του ύπνου, θα ήταν πιο χρήσιμο για το παιδί αλλά και για εσάς ως ζευγάρι, να κοιμάται στο δικό του κρεβάτι.

Έτσι θα μπορέσει να γίνει πιο ανεξάρτητο, να νιώσει πιο ελεύθερο, αλλά και να διαφοροποιήσει τον εαυτό του ως ξεχωριστή οντότητα, και να μην νιώθει ως επέκταση μιας ενιαίας  μονάδας “μητέρα-πατέρας-παιδό”. Ίσως και αυτό να είναι ένας λόγος που τους αποκαλεί όλους «μαμά».

Η διαφοροποίησή του είναι εξίσου σημαντική για την ανάπτυξή του.

Καταλήγοντας, θα έλεγα πως θα ήταν χρήσιμο να αφήσετε το παιδί πιο χαλαρό ως προς τις επιλογές του, να του επιτρέψετε να μιλήσει όταν θέλει αυτό, και παράλληλα σε συνεργασία με την παιδίατρό σας, να παρακολουθείτε την εξέλιξή του.

Πάμπος Ευσταθίου

Συστημικός/Οικογενειακός Ψυχοθεραπευτής

Ψυχολόγος

Cert. BRIEF Solution Focused Therapy