Μια ιστορία που συγκλονίζει, που κάθε οικογένεια θα ευχόταν να μη τη ζήσει ποτέ… Μια γέννηση και ένας θάνατος που σημάδεψαν για πάντα έναν σύζυγο που έμεινε να μεγαλώνει μόνος τα έξι παιδιά του. Τον περασμένο Μάρτιο, η 37χρονη Κάρι Ντεκλάιν από το Μίσιγκαν, άρχισε να υποφέρει από πονοκεφάλους που στην αρχή νόμιζε ότι ήταν ημικρανίες, αλλά στη συνέχεια άρχισε να κάνει εμετούς που την ανησύχησαν ιδιαίτερα.
Μια πρώτη εξέταση έδειξε όγκο στον εγκέφαλο, όμως ακολούθησαν κι άλλες εξετάσεις που αποκάλυψαν ότι επρόκειτο για μια μορφή καρκίνου, πιθανώς ένα λέμφωμα, που ήταν όμως αντιμετωπίσιμο. Ωστόσο, μια νέα παθολογική εξέταση έδειξε ότι η Ντεκλάιν έπασχε από γλοιοβλάστωμα – τον πιο κοινό και επιθετικό τύπο πρωτογενούς εγκεφαλικού όγκου στους ανθρώπους – κι ότι είχε ακόμη άλλα πέντε χρόνια ζωής.
Ο όγκος αφαιρέθηκε τον περασμένο Απρίλιο με χειρουργική επέμβαση, αλλά δεν πέρασε ένας μήνας κι ακολούθησαν νέες σοκαριστικές ειδήσεις για το ζευγάρι. Ο όγκος επέστρεψε και η Κάρι ήταν οκτώ μηνών έγκυος. Οι γιατροί έδωσαν δύο επιλογές στο ζευγάρι: είτε να προσπαθήσουν να κρατήσουν την Κάρι στη ζωή με χημειοθεραπεία, που όμως θα σήμαινε τη διακοπή της κύησης, ή το ζευγάρι θα κρατούσε το μωρό, αλλά η μητέρα δεν θα ζούσε για να το κρατήσει στην αγκαλιά της.
Ύστερα από μια δεύτερη επέμβαση για την αφαίρεση του όγκου που επανήλθε, το ζευγάρι επέστρεψε στο σπίτι του γνωρίζοντας ότι απέμεναν λίγοι μήνες ζωής για την Κάρι. «Αυτό ήθελε. Αγαπούμε τον Θεό. Είμαστε υπέρ της υπεράσπισης της ζωής. Πιστεύουμε ότι ο Θεός μας χάρισε αυτό το μωρό».
Στα τέλη Ιουνίου ο όγκος επανήλθε, αλλά αυτή τη φορά δεν μπορούσε να γίνει νέα εγχείρηση. Οι θεράποντες ιατροί είπαν στο ζευγάρι ότι το μόνο που μπορούσαν πλέον να κάνουν ήταν να αφαιρούν το υγρό που συσσωρευόταν στον εγκέφαλο της Κάρι για να την ανακουφίζουν από τον πόνο. Περίπου 15 ημέρες αργότερα, η 37χρονη μητέρα εισήχθη εσπευσμένα με αφόρητους πόνους σε Πανεπιστημιακή Κλινική του Μίσιγκαν. Είχε σπασμούς κι ήταν η τελευταία φορά που είχε τις αισθήσεις της.
Η Κάρι διήνυε τότε την 19η εβδομάδα της κύησης. Οι γιατροί είπαν ότι θα έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να συνεχίσει να αναπτύσσεται το παιδί στη μήτρα της, αλλά η Κάρι πιθανότατα δεν θα ξυπνούσε κι ότι ακόμη και σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα αναγνώριζε την οικογένειά της. Είχε υποστεί σημαντική εγκεφαλική βλάβη και για τις επόμενες εβδομάδες θα ανέπνεε με μηχανική υποστήριξη.
Δύο εβδομάδες αργότερα, η γυναίκα υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο εγκέφαλός της είχε πρηστεί τόσο πολύ, που οι γιατροί αναγκάστηκαν να αφαιρέσουν τμήμα του κρανίου. Εκείνη την περίοδο η Κάρι ήταν έγκυος 22 εβδομάδων και το μωρό δεν μεγάλωνε αρκετά γρήγορα.
Πέρασαν άλλες δύο εβδομάδες και τα νέα ήταν τώρα πιο ενθαρρυντικά. Το μωρό ζύγιζε πλέον 625 γραμμάρια, αλλά δεν κουνιόταν. Ο πατέρας είχε πλέον μόνο δύο επιλογές: Να μην κάνει τίποτα και να ελπίζει ότι το έμβρυο θα αρχίζει να κινείται και θα συνεχίσει να παίρνει βάρος ή να δώσει την έγκρισή του για καισαρική. Κι αυτό ήταν που τελικά επέλεξε.
Η κόρη του αντίκρισε το φως του κόσμου και ζύγιζε 635 γραμμάρια: «Ήταν ένα γλυκόπικρο αίσθημα, γιατί η γυναίκα μου δεν ήταν ξύπνια. Επρόκειτο να πεθάνει. Μετά απ’ αυτό πήγα στο χειρουργό και του είπα ότι η γυναίκα μου είχε υποφέρει αρκετά τους τελευταίους πέντε μήνες».
Όταν της αφαίρεσαν τη μηχανική υποστήριξη, η Κάρι έζησε για ελάχιστο διάστημα: «Καθόμουν δίπλα της όλη την ώρα. Της κρατούσα το χέρι και τη φιλούσα. Της έλεγα ότι έκανε το σωστό».
Τώρα, λίγες ημέρες μετά τη γέννηση της κόρης του και την απώλεια της γυναίκας του, ο Νικ μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στην ετοιμασία για την κηδεία της και στις επισκέψεις στην εντατική μονάδα της κλινικής όπου θα παραμείνει το νεογέννητο παιδί του για αρκετές εβδομάδες. Ο 39χρονος πατέρας προσπαθεί να σχεδιάσει το μέλλον της οικογένειάς του.
«Έχασα τη γυναίκα μου, έχω έξι παιδιά εκ των οποίων τα τρία είναι κάτω των πέντε ετών. Προς το παρόν θα εστιάσω στην κόρη μου με στόχο να γυρίσει σώα στο σπίτι. Τι θα κάνω αργότερα, δεν το γνωρίζω».
