Η γιαγιά και ο παππούς είναι δύο από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη ζωή ενός παιδιού. Μαζί τους τα μικρά μας νιώθουν ασφάλεια, είναι χαρούμενα και λιγάκι κακομαθαίνουν…
Κάτι το οποίο δεν μας πειράζει τόσο, αφού αυτός είναι ο ρόλος τους. Όλοι μας θα νιώθαμε άβολα και άσχημα, αν οι παππούδες των παιδιών μας δεν ήταν μέρος της ζωή τους.
Ή μάλλον όχι και όλοι μας. H παρακάτω μαμά τριών παιδιών, δεν έχει και τις πιο στενές σχέσεις με τους παππούδες των παιδιών της, όμως αυτό δεν τη στεναχωρεί καθόλου…
«Όταν ήμουν παιδί πάντα ζήλευα τους φίλους μου που είχαν στενή σχέση με τους παππούδες τους. Η δική μου εμπειρία ήταν πολύ διαφορετική. Οι γονείς του μπαμπά μου έμεναν πολύ μακριά και έρχονταν σπάνια για επίσκεψη. Εμείς, οικογένεια με πολλά παιδιά, δυσκολευόμασταν, επίσης, να τους επισκεφτούμε. Οι γονείς της μαμάς μου έρχονταν σχετικά συχνά όταν ήμασταν μικρά, αλλά με τον καιρό οι επισκέψεις τους μειώνονταν και ούτε αυτό το ζευγάρι ήταν μεγάλο μέρος της ζωής μου.
Όταν, λοιπόν, οι φίλες μού μιλούσαν για το πώς περνούσαν με τους παππούδες τους αναρωτιόμουν πώς ήταν αυτό το συναίσθημα. Έδειχναν πάντα τόσο ασφαλείς και ευτυχισμένες.
Αφότου έγινα μαμά, ήθελα τα παιδιά μου να νιώσουν αυτό το συναίσθημα που εμένα τόσο μου είχε λείψει. Και το προσπάθησα, αν και η σχέση μου με τους γονείς μου ήταν αρκετά δύσκολη.
Πήραν διαζύγιο, ξαναπαντρεύτηκαν και πάλευαν για τις δικές τους ζωές. Σκεφτείτε, ότι υπήρξαν στιγμές στο Λύκειο, όπου δεν έβλεπα τον πατέρα μου για 6 μήνες! Οι αδερφές μου κι εγώ του τηλεφωνούσαμε για να κανονίσουμε πότε θα βρεθούμε, αλλά πάντα είχε δουλειά. Η μητέρα μου με σχολιάζει πίσω από την πλάτη μου και είναι πάντα πρόθυμη να μας αφήσει, απλώς και μόνο για να συναντήσει ακόμα και κάποιον άγνωστο.
Παρ’ όλα αυτά τους αγαπώ, είναι οι γονείς μου. Έπαψα, όμως, να χρειάζομαι την προσοχή και την αποδοχή τους εδώ και καιρό.
Όταν έμεινα έγκυος πρώτη φορά, πίστευα, ότι θα άλλαζαν. Θα ήταν παρόντες, θα έβλεπαν τι έχασαν και θα εκμεταλλεύονταν αυτή τη δεύτερη ευκαιρία.
Αλλά αυτό δεν συνέβη με κανέναν από τους δύο!
Και κουράστηκα να απογοητεύομαι. Έχω τρία παιδιά τώρα και, ενώ οι γονείς μου μένουν πολύ κοντά μας και τους βλέπουμε σε διάφορες επίσημες περιστάσεις, τα παιδιά μου δεν έχουν δεθεί μαζί τους. Και είμαι εντάξει με αυτό!
Τα παιδιά μου είναι αρκετά μεγάλα τώρα και αντιλαμβάνονται και μόνα τους πράγματα. Με ρωτούν γιατί ο παππούς δεν λέει πάντα την αλήθεια ή γιατί η ανάσα του μοιρίζει ποτό. Μου λένε όσα λέει η γιαγιά τους για μένα πίσω από την πλάτη μου και βλέπω την απορία και την απογοήτευση στο πρόσωπό τους.
Προσπαθούσα για αρκετά χρόνια να κάνω αυτή τη σχέση να ανθίσει. Τους καλέσαμε για φαγητό, βγήκαμε για δείπνο, πήγαμε στο σπίτι τους, παίξαμε μαζί τους. Αλλά ποτέ δεν “κόλλησε”.
Και κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι δεν μπορείς να αναγκάσεις κανέναν να δει τα πράγματα με τον δικό σου τρόπο. Είναι αυτοί που είναι και δεν αλλάζουν. Τους αποδέχτηκα, είναι οικογένεία μου, αλλά δεν τους διάλεξα. Εύχομαι να ήταν διαφορετικοί, και νομίζω και εκείνοι το ίδιο θα ήθελαν, αλλά τώρα δεν αλλάζουν τα πράγματα.
Και πρέπει να το αφήσω πίσω μου όλο αυτό και να καταλάβω, ότι τα παιδιά μου είναι μια χαρά, ακόμα και χωρίς μια γερή και δεμένη σχέση με τους παππούδες τους.
Ήταν μια δύσκολη περίοδος για εμάς – το να προσαρμοστούμε σε όλο αυτό – αλλά πιστεύω, ότι τα παιδιά μου έχουν το δικαίωμα να διαλέξουν με ποιους θα αναπτύξουν σχέσεις και με ποιους όχι. Ακόμα σέβονται και αγαπούν τους παππούδες τους, αλλά δεν θέλουν να περάσουν ένα απόγευμα μαζί τους. Και, όσο και αν θα ήθελα τα πράγματα να είναι διαφορετικά, δεν θα αναγκάσω κανέναν να κάνει κάτι με το ζόρι.
Νιώθω πολύ ήρεμη γνωρίζοντας ότι μια μέρα, όταν τα δικά μου παιδιά κάνουν την οικογένειά τους εγώ θα σπάσω αυτόν τον “κύκλο”…
Πηγή: mom.me
