- Infokids.cy - https://www.infokids.cy -

Τι έμαθα μεγαλώνοντας ένα παιδί που ήταν μονίμως άρρωστο

Τι έμαθα μεγαλώνοντας ένα παιδί που ήταν μονίμως άρρωστο

Πώς θα νιώθατε, αν το παιδί σας ήταν επιρρεπές στα κρυολογήματα [2] και το παραμικρό μπορούσε να το στείλει στο νοσοκομείο; Χαμένα μαθήματα, εκδρομές, πάρτι με φίλους και συμμαθητές για αυτούς τους γονείς αποτελούν μία καθημερινότητα.

Μία μαμά περιγράφει την ιστορία της και εξομολογείται [3], τι είναι αυτό που έμαθε από το δικό της βίωμα με την κόρη της [4].

«Όλα ξεκίνησαν στην προσχολική ηλικία. Ένα βράδυ ξύπνησε και ακουγόταν σαν ακορντεόν, καθώς προσπαθούσε να πάρει ανάσα. Την πήγαμε αμέσως στο νοσοκομείο, όπου της χορήγησαν στεροειδή.

Βγήκαμε το άλλο πρωί και εγώ ήμουν γεμάτη ενοχές. Όταν αρρώστησε για πρώτη φορά, μού είπαν, ότι ακόμη κι αν δεν ακούγεται καλά, δεν θα έπρεπε να ανησυχώ, όσο ήταν ζωηρή.

Αργότερα εκείνο το βράδυ ξύπνησε και μου ζήτησε να παίξουμε. Παρατήρησα, ότι ανέπνεε γρήγορα, αλλά ήταν ζωηρή κι έτσι της είπα να πάει πίσω για ύπνο. Κοιμήθηκα δίπλα της και λίγο αργότερα ξύπνησε με έντονη ανησυχία. Έπρεπε να εμπιστευτώ το ένστικτό μου. Ο κόσμος μιλά για το άγχος της νέας μαμάς κι εγώ αμφέβαλα για τον εαυτό μου. Τώρα ξέρω.

Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, η κόρη μου δεν είχε ποτέ ένα κανονικό κρύωμα. Ακόμη και η πιο ήπια ίωση μπορούσε να τη στείλει στα επείγοντα με αναπνευστικά προβλήματα και γενικότερα γίναμε οι πιο τακτικοί επισκέπτες στον παιδίατρο.

Θα στοιχιματίζατε, ότι έμαθα ένα σωρό πράγματα που έμαθα από ένα παιδί που μονίωμς ήταν άρρωστο. Όλες αυτές οι επισκέψεις στα επείγοντα και τα νοσοκομεία άρχισαν να με τρελαίνουν. Ακόμη και το παραμικρό ρούφηγμα της μύτης έκανε το σώμα μου να τρέμει και κοιμόμουν μαζί της κάθε βράδυ, μέχρι να υποχωρήσουν τα συμπτώματα. Εν μέσω αυτής της αγχωτικής περιόδου, βρήκα στήριξη από τον σύζυγό μου. Θύμισα στον εαυτό μου, ότι ήταν το 50% αυτής της ομάδας και χρειαζόταν να ακουμπήσω πάνω του. Τις μέρες που ήμουν αναστατωμένη από τις ιατρικές γνωματεύσεις, εκείνος ήταν στο πλευρό μας.

Άρχισα να βλέπω τον κόσμο διαφορετικά

Άρχισα πλέον να εκτιμώ ακόμη και τις μικρές χειρονομίες. Έναν καφέ από ένα φίλο, μία καρτούλα για περαστικά ή οικογένειες φίλων που έκαναν μία στάση στο νοσοκομείο να μας φέρουν δώρα. Αν και η κόρη μου περνούσε δύσκολα με τις αναπνευστικές λοιμώξεις, δεν ήμασταν μόνοι. Όλοι ήταν εκεί να βοηθήσουν με οποιονδήποτε τρόπο. Όλοι νοιάζονταν.

Έτσι συνεχίσαμε το «ταξίδι» μας με τα χαμένα μαθήματα, πάρτι… Προσπαθούσαμε να μην ανησυχούμε για μικροπράγματα, αλλά για τα πιο σοβαρά δεν μπορούσαμε να είμαστε και τελείως κουλ. Επίδης, ψάχναμε τρόπους για να επανορθώσουμε, όταν δεν πηγαίναμε για παράδειγμα σε κάποια γιορτή φίλου και έτσι διοργάνωνα στο σπίτι συγκεντρώσεις για να παίξουν τα παιδιά, με κεράσματα.

Είχα αγωνία για αυτές τις μέρες που ήμασταν μεταξύ του πηγαίνουμε σχολείο και μένουμε στο σπίτι. Μερικές φορές πήγαινε στο σχολείο και ήταν χάλια, άλλες έμενε σπίτι και ήταν μια χαρά. Ήταν δύσκολο να μην τα ρίξω στον εαυτό μου για τη λάθος απόφαση. Προσπαθούσα να θυμίσω στον εαυτό μου, ότι έκανα το καλύτερο που μπορούσα με τα δεδομένα που είχα εκείνη τη στιγμή.

Τελκά, πέρυσι ένας πνευμονολόγος μας έγραψε αγωγή για βρογχικό άσθμα και τελικά της έφερε ανακούφιση. Είναι ακόμη ευάλωτη στα κρυολογήματα, ωστόσο δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορούμε να κάνουμε για εκείνη. Αυτό που έμαθα, με κάθε τρόπο, είναι να διαχειρίζομαι τα απρόοπτα της καθημερινότητας και τις ακυρώσεις σχεδών. Αν δεν ήμαστε στο νοσοκομείο, είμαι ευγνώμων και προσπαθώ να μην ανησυχώ για τα υπόλοιπα. Και το μεγαλύτερο μάθημα είναι ότι το σχολείο, τα πάρτι και οι εκδρομές ωχριούν μπροστά στην υγεία του παιδιού μας»

Διαβάστε επίσης:

«Θα γεννηθεί και θα πιάσει αμέσως δουλειά»: Τα αδιανόητα σχόλια για την τεράστια κοιλιά μιας εγκύου [5]

Αυτές είναι οι κόκκινες περιοχές της Λάρνακας όπου εντοπίστηκαν επικίνδυνα κουνούπια (δείτε τον χάρτη) [6]

Νεαρός συναντά τους παππούδες του 2 χρόνια μετά το ατύχημά του – Η αντίδρασή τους ραγίζει καρδιές (vid) [7]