«Μέσα σε λίγες ώρες γέννησα το μωρό μου και έχασα τον άντρα μου, τον πατέρα [2] των παιδιών μου. Μου “έκλεψαν” την αγάπη [3] της ζωής μου εν ριπή οφθαλμού. Είχα τα πάντα και τίποτα την ίδια στιγμή»: Με αυτά τα λόγια μία γυναίκα περιγράφει το πώς στο δρόμο για το μαιευτήριο η ζωή στάθηκε τόσο γενναιόδωρη, αλλά και τόσο αμείλικτη ταυτόχρονα.
«Με τον άνδρα μου γνωριστήκαμε το 2012 μέσω ενός κοινού μας φίλου. Μιλούσαμε αρχικά στο Facebook και λίγο καιρό μετά συναντηθήκαμε στο σπίτι μου. Ακόμη θυμάμαι εκείνη την ημέρα. Μου ζήτησε να γίνω το κορίτσι του και με φίλησε. Ήταν τέλεια. Τον ερωτεύτηκα πολύ εύκολα. Ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος.
Μετά από 6 χρόνια παντρευτήκαμε. Όταν έμεινα έγκυος για πρώτη φορά, ήταν στο πλευρό μου, όταν ήμουν χάλια ή πονούσα. Πολύ λίγοι το ξέρουν, ότι αυτό το μωρό το έχασα. Μέσα στον πόνο μου, δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι ήταν εκεί πάντα για μένα. Έκανε τα πάντα για να είμαι χαρούμενη.
Στην πρόσφατη εγκυμοσύνη μου έδωσα μάχη με την κατάθλιψη. Εκείνος πάντα εκεί, κοντά μου. Έδωσε όλες του τις δυνάμεις για να το αντιμετωπίσω. Είμαι τόσο ευγνώμων που δεν τα παράτησε ποτέ. Αντ’ αυτού πάντα με βοηθούσε να ανοίγομαι και να μιλώ για τα συναισθήματά μου. Και προ παντός δεν ζητούσε ανταλλάγματα. Δεν του άξιζε να φύγει τόσο γρήγορα… Μόλις στα 22 του.
Με τον Ρίκι αποκτήσαμε τρία παιδιά, όλα κορίτσια, εκ των οποίων δύο δίδυμα. Στην τρίτη μου εγκυμοσύνη έμαθα ότι θα κάνω ένα ακόμη παιδί, τον Φεβρουάριο του 2018. Ενθουσιάστηκε πολύ περισσότερο και από εμένα όταν το έμαθα. “Νιώθω σαν να αποκτώ πρώτη φορά παιδί” ήταν τα λόγια του. Αυτή τη φορά ήμασταν πιο προετοιμασμένοι, πιο ώριμοι.
Την ημέρα της γέννας μου την θυμάμαι σαν χθες. Από τον ψυχρό αέρα που φυσούσε μέχρι τους ήχους. Ξύπνησα στη 1 τη νύχτα με συσπάσεις. Ήξερα ότι το μωρό ερχόταν. Το μαιευτήριο ήταν μία ώρα απόσταση από το σπίτι μας και έπρεπε να φύγουμε άμεσα, προτού χειροτερέψουν οι συσπάσεις. Πακετάραμε το βαλιτσάκι για το μαιευτήριο και το καθισματάκι του αυτοκινήτου.
Καθώς βγαίναμε, ο Ρικ ήπιε ένα ενεργειακό και έφαγε μία μπανάνα, θέλοντας να μείνει ξύπνιος και να αντέξει στο πλάι μου. Ήταν το πιο γλυκό πράγμα που άκουσα εκείνη τη στιγμή. Προτού φύγουμε, ειδοποίησε το αφεντικό του και ζήτησε άδεια.
Το τελευταιο που θελαμε ηταν ενα ατυχημα
Ξεκινήσαμε ακούγοντας μουσική και συζητώντας. Στο δρόμο μας για την πόλη ο Ρικ πάτησε γκάζι. Θυμάμμαι να του λέω να προσέχει και ήταν το τελευταίο που θέλαμε ήταν ένα ατύχημα. Με κοίταξε και μου ζήτησε συγγνώμη, χαϊδεύοντας την κοιλιά μου.
Άρχισε να παίζει ένα αγαπημένο μου τραγούδι που το λατρέψαμε και οι δύο.”Είμαι τόσο τρελαμένος αγάπη μου… Πραγματικά!” μου είπε. Και ήταν τα τελευταία του λόγια.
Δεν του απάντησα κάτι, επειδή μιλούσα με την αδελφή του στο κινητό. Μου είχε ζητήσει να την ενημερώνω λεπτό προς λεπτό. Τότε τον κοίταξα να του πω τι μου είπε η αδελφή του. Περνούσαμε με πράσινο φανάρι, όταν μας χτύπησαν. Ένιωσα τόσο πόνο σε όλο μου το σώμα. Χτύπησα το κεφάλι μου και λιποθύμησα. Όταν ξύπνησα, το αυτοκίνητο ήταν ανάποδα κι εγώ κλειδωμένη με τη ζωή ασφαλείας
. Ο Ρίκι ήταν δίπλα μου. Δεν είχε τις αισθήσεις του, αλλά ανέπνεε. Προσπάθησα να λύσω τη ζωή μου, αλλά είχε σκαλώσει. Δεν είχα τρόπο διαφυγής. Ήμουν 41 εβδομάδων έγκυος, κολλημένη στη ζώνη μου και ανάποδα. Περιμένοντας για βοήθεια έσπασαν τα νερά μου.
Προσπάθησα να βρω το τηλέφωνό μου για να καλέσω βοήθεια, αλλά δεν μπορούσα να το βρω. Ο Ρίκι δεν ξύπνησε ποτέ. Ήταν ξαπλωμένος στο πλάι μου. Κρατούσα όλη την ώρα το χέρι του, τσεκάροντας αν έχει σφιγμό. Σχεδόν 30 λεπτά μετά, η αναπνοή του σταμάτησε. Δεν ήθελα να πιστέψω τι συνέβαινε. Όμως, όταν έλεγξα ξανά τον παλμό του, δεν υπήρχε τίποτα. Ένιωσα ένα βάρος στο στήθος. Ήθελα να πείσω τον εαυτό μου, ότι ήταν ένα κακό όνειρο. Δεν γίνεται να έχει φύγει ο Ρίκι και εγώ να είμαι ακόμη εκεί.
Περίμενα μόνη για βοήθεια, χωρίς εκείνον, για 10-15 λεπτά ακόμη. Τα χέρια μου ήταν βρώμικα και ματωμένα, επειδή το παρμπρίζ είχε σπάσει.
Πονούσα, αλλά κρατούσα ακόμη. Τελικά, έφτασε βοήθεια. Έσπασαν το παράθυρο και έκοψαν τη ζώνη μου. Έμεινα για λίγο ακόμη με τον Ρίκι, λίγο πριν συρθώ και βγω από το παράθυρο. Με πήρε ασθενοφόρο. Φτάνοντας στο νοσοκομείο, με έβαλαν αμέσως στη μαγνητική για να δουν αν όλα ήταν καλά. Για δέκα λεπτά έψαχναν τον σφυγμό του μωρού. Όλα ήταν εντάξει. Με έβαλαν για καισαρική. Ήταν μία πολύ δύσκολη γέννα.
Ο άνθρωπος που μας χτύπησε και ο συνοδηγός του, βγήκαν έξω κι έφυγαν τρέχοντας, μετά το τρακάρισμα. Πρέπει να ήταν μεθυσμένοι. Είπα στους αστυνομικούς ότι παραβίασαν το κόκκινο και χτύπησαν την πλευρά του Ρίκι.
Η απώλειά του ήταν μία από τις πιο δύσκολες καταστάσεις της ζωής μου. Έχασα τον σύντροφό μου, τον φίλο μου, τον κόσμο μου.
.Δεν έτρωγα για δύο εβδομάδες. Ένιωθα σαν νεκρή, σαν το δέντρο που χάνει όλα του τα φύλλα. Τώρα, είμαι εδώ. Όχι απολύτως καλά, αλλά έχω τα παιδιά μου. Είμαι καλύτερα, έχω ακόμη να μάθω πολλά. Όλοι θρηνούμεμε διαφορετικό τρόπο. Εμένα με έσωσε το γεγονός, ότι ήμουν ανάμεσα σε αγαπημένους φίλους.
Ο Ρίκι με άφησε με τρία υπέροχα κορίτσια και είναι τιμή μου. Λείπει πολύ στις δίδυμές μου, αλλά το ξεπερνάμε λέγοντας ότι ο μπαμπάς τώρα είναι σε ένα πολύ όμορφο μέρος»
Πηγή: Love What Matters
Διαβάστε επίσης:
O 27χρονος Πολύδωρος μπαμπάς ενός κοριτσιού χρειάζεται τη βοήθειά μας [4]
«Είπα στον άντρα μου να με χωρίσει, επειδή δεν μπορούσα να τον κάνω μπαμπά» [5]
«Το μόνο που έμεινε να μας θυμίζει το κοριτσάκι μας είναι μία τούφα από τα μαλλάκια του» [6]