Η Δομνίκη Λαζάρου με καταγωγή από την Λεμεσό γράφει ποιήματα αφού για αυτήν αποτελούν οξυγόνο ζωής , αναπνοή, ψυχική αποκάλυψη. Η ποιητική της συλλογή είναι αφιερωμένη στον έρωτα, στην αγάπη ,στα αγαπημένα και φιλικά της πρόσωπα.
Άνθρωπος με ιδιαίτερες ευαισθησίες για αυτήν ο δρόμος της ποίησης αποτελεί μια πόρτα ανοικτή που δεν την προσπερνά απλώς…όπως μερικοί…
Η ποίηση για την Δομνίκη αποτελεί έκφραση του ωραίου αλλά και συναίσθημα…συγκίνηση τόσο για την ίδια όσο και για τον αναγνώστη μέσω των στίχων της
Το ποίημα που δημοσιεύεται είναι αφιερωμένο στον πατέρα της μετά από ένα όνειρο…
Ήταν μια νύχτα του 1998 που ονειρεύτηκε τον πατέρα της , ο οποίος την αγκάλιασε… την φίλησε και ξαναέφυγε.. για το μακρινό και άγνωστο ταξίδι …
Στις δώδεκα τα μεσάνυκτα ξύπνησε και τότε άρχισε να γράφει ένα ποίημα από καρδιάς αφιερωμένο σ΄αυτόν χωρίς μέχρι τότε να γνωρίζει ότι μπορεί να γράψει ποίηση.
Το ταλέντο της ξεδιπλώνεται και από τότε συνεχίζει αφού εκτιμά πως η ποίηση αποτελεί μια μορφή τέχνης ευεργετική για το ανθρώπινο πνεύμα …
Τα ποιήματα της τα έχει στο συρτάρι … σαν ακριβά φυλακτά … τα πιο πολλά τα θυμάται δεν μπορεί να τα βγάλει από την μνήμη… είναι όλα χαραγμένα στην καρδιά της
Γράφει στο σπίτι, αλλά και στο παγκάκι αναμένοντας το λεωφορείο της γραμμής…ένα προς ένα …
Κάθε στίχος και ένα μικρό μυστικό της ζωής της…ένας ψίθυρος ψυχής…
Στον αγαπημένο πατέρα …
Τον χάροντα πατέρα μου
ξεγέλασες και βγήκες
την πόρτα μου εκτύπησες
και σου άνοιξα και μπήκες
Όταν κοντά μου στήθηκες
μυρίζοντας λιβάνι
σε ρώτησα πατέρα μου
αν ήρθες από τον Άδη
ήρθα μου λες κορούλα μου
λίγο να σε φιλήσω
και στο μαύρο χάροντα
ξανά για να γυρίσω
Σ΄ευχαριστώ πατέρα μου
που ήρθες ξανά κοντά μου
να μου απαλύνεις την καρδιά
έστω και στα όνειρα μου …
