Το ρολόι σταμάτησε στις 02.20 τα ξημερώματα της 15ης Απριλίου 1912. Η ημέρα που το αβύθιστο υπερωκεάνειο, ο «Τιτανικός» χανόταν στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού, στο παρθενικό του ταξίδι από το Σαουθάμπτον προς τη Νέα Υόρκη.
Στις 14 Απριλίου το πλοίο προσκρούει σε παγόβουνο και λίγες ώρες μετά παρασύρει στο θάνατο 1517 ανθρώπους, από τους 2.224 επιβάτες και πλήρωμα.
Λίγο πριν τις 2:20 π.μ. το πλοίο έσπασε στα δύο και άρχισε να βυθίζεται ταχύτερα, με περισσότερα από χίλια άτομα ακόμη εν πλω. Κατά την διάρκεια της βύθισης, τα φουγάρα του πλοίου αποκολλήθηκαν, ενδεχομένως τραυματίζοντας θανάσιμα όσους βρίσκονταν κοντά σε αυτά.
Μία ώρα και είκοσι λεπτά αφότου βυθίστηκε ο Τιτανικός, το επιβατηγό πλοίο RMS Carpathia της Cunard Line έφτασε στο σημείο της βύθισης, όπου περισυνέλεξε 705 επιζώντες.
Ανάμεσα στα θύματα, αλλά και τους επιζήσαντες του ναυαγίου βρίσκονταν και μικρά παιδιά. Εάν αυτό το ναυάγιο έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη των μεγάλων που επέζησαν, φανταστείτε πόσο θα επηρέασε τα παιδιά. Μπορούμε απλά να φανταστούμε πόσο θα τρόμαξαν και πόσο αυτό το γεγονός άλλαξε ολοκληρωτικά τη ζωή τους.
Γουίλιαμ Κάρτερ
Τον φώναζαν και «Μπίλι». Ήταν 11 ετών, όταν μπήκε στον Τιτανικό. Ήταν επιβάτης της πρώτης θέσης και οι Κάρτερ ήταν από τις πιο πλούσιες οικογένειες του υπερωκεάνειου. Όχι μόνο οι επιβάτες της πρώτης θέσης, αλλά και τα παιδιά τους, συμπεριλαμβανομένου και του Μπίλι παρακολουθούσαν μαθήματα πάνω στο πλοίο και απολάμβαναν υπηρεσίες. Αν και οι Κάρτερς ήταν ευκατάστατοι, έζησαν την τραγωδία όπως όλοι.
Τη νύχτα της πρόσκρουσης, οι Κάρτερ βρίσκονταν στην ουρά για να μπουν στη σωσίβια λέμβο. Η μητέρα του και οι αδελφές του κατάφερναν εύκολα, όμως σε εκείνον του είπαν ότι ήταν αρκετά μεγάλος. Λέγεται, ότι η μαμά του σκέφτηκε γρήγορα να τον μεταμφιέσει σε κορίτσι κι έτσι να μπει στη βάρκα. Με μία κάποια τύχη και ετοιμότητα της μαμάς, ο 11χρονος τότε Μπίλι κατάφερε να επιβιώσει μίας από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του κόσμου.
Ρόμπερτ Ντάγκλας Σπέντεν
Ήταν 6 ετών την ημέρα του ναυαγίου. Βρισκόταν στο πλοίο με τους γονείς του. Ήταν ένα διάσημο αγόρι, καθώς μετά από το ναυάγιο, η μητέρα του έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Polar, το αρκουδάκι του Τιτανικού». Το βιβλίο ήταν αφιερωμένο στον μικρό Ρόμπερτ και αναφερόταν στο αρκουδάκι που είχε μαζί του στο ταξίδι. Καθώς ήταν πολύ μικρός την ημέρα του ναυαγίου, η μητέρα του και η νταντά προσπαθούσαν με όλες τους τις δυνάμεις να τον κρατήσουν ήρεμο. Του έλεγαν ότι πηγαίνουν ένα ταξίδι στα αστέρια, προτού επιβιβαστούν στη σωσίβια λέμβο. Χάρη στην ψυχραιμία των δύο γυναικών, ο μικρός Ρόμπερτ δεν κατάλαβε και πολλά από το τι συνέβαινε. Μαζί με τη μητέρα του ήταν από τους τυχερούς που εγκατέλειψαν το πλοίο. Μπήκαν σε μία από τις τελευταίες βάρκες του πλοίου και ήταν το τελευταίο γυναικόπαιδο που επιβιβάστηκε σε αυτή. Οι υπόλοιπες άρχισαν να γεμίζουν με άνδρες. Ο μικρός Ρόμπερτ κοιμήθηκε με το που μπήκε στη βάρκα και άρχισε να απομακρύνεται από το πλοίο που βυθιζόταν.
Jean Hippach
Η Τζιν ήταν 16 ετών και ταξίδευε με τη μητέρα της. Τη νύχτα της πρόσκρουσης κοιμόταν. Δεν ξύπνησε παρά μόνον, όταν άκουσε τους βρυχηθμούς των ατμών του πλοίου. Θυμόταν ότι κανείς δεν είχε κινητοποιηθεί από την πρόσκρουση και ένα μέλος του πληρώματος της είπε να μην ανησυχεί και να επιστρέψει στο δωμάτιό της. Τελικά, η Τζιν και η μητέρα της κατάφεραν να φτάσουν στο κατάστρωμα και να επιβιβαστούν σε σωσίβια λέμβο. Δεν ήταν από τις πρώτες, καθώς πίστευαν ότι θα ήταν πιο ασφαλείς να βρίσκονται στο πλοίο παρά σε μία βάρκα στη μέση του ωκεανού. Όμως, μέλος του πληρώματος τους είπε να επιβιβαστούν.
Λίγο αργότερα, ενώ έπλεαν μακριά από το πλοίο, αντίκρυσαν τον τρόμο, όταν ο Τιτανικός άρχισε να σπάζει στα δύο. Είδαν όλα τα φώτα του πλοίου να σβήνουν, ενώ άνδρες και γυναίκες έτρεχαν σαν τρελοί για να ξεφύγουν με όποιον τρόπο. Αν η Τζιν και η μητέρα της δεν είχαν μπει στη βάρκα, ίσως να είχαν χαθεί στα παγωμένα νερά.
Μαντλίν Βάιολετ Μέλινγκερ
Η Μαντλίν ήταν 13 ετών και ήταν επιβάτις της δεύτερης θέσης, όταν ο Τιτανικός αναχώρησε από το Σαουθάμπτον. Ταξίδευε μαζί με τη μητέρα της. Όταν το πλοίο συγκρούστηκε με το παγόβουνο, ξύπνησε από τον ήχο της πρόσκρουσης. Ξαναγύρισε στο κρεβάτι της για λίγο, μέχρι που ένας άνδρας χτύπησε την πόρτα τους και τους είπε να βγουν έξω. Και οι δύο ανέβηκαν στο κατάστρωμα για να μπουν σε λέμβο. Τη στιγμή που μαζί με τη μητέρα της μπήκαν στη βάρκα, θυμόταν να λυπάται για τους ανθρώπους που περίμεναν και ευχόταν να μπορούσαν να μπουν όλοι στη δική της βάρκα. Θυμόταν ακόμη τα βεγγαλικά που εκτοξεύονταν από το πλοίο, σε αναζήτηση βοήθειας. Δεν ξέχασε ποτέ τα ουρλιαχτά των ανθρώπων στα παγωμένα νερά.
Τα αδέλφια Navratil
Η ιστορία τους αποτυπώνει τον τρόπο που η ευγένεια ενός αγνώστου και η λίγη τύχη μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός παιδιού. Τη νύχτα του ναυαγίου του Τιτανικού, ο κ.Ναβρατίλ και τα δύο μικρά αγοράκια του βρίσκονταν στο πλοίο. Ο μπαμπάς είχε χάσει την κηδεμονία τους από την μητέρα κι έτσι αποφάσισε να δραπετεύσει στις ΗΠΑ με αυτά. Προτού βάλει τα παιδιά του στην βάρκα, ο Ναβρατίλ τα είχε σκεπάσει με μία κουβέρτα για να τα κρατήσει ζεστά και να τα αποχαιρετήσει. Εκείνα επέζησαν, όμως εκείνος όχι. Όταν διασώθηκαν, το πλήρωμα και άλλοι επιβάτες διαπίστωσαν ότι μιλούσαν μόνο γαλλικά και δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν στα αγγλικά.
Μία γυναίκα προθυμοποιήθηκε να πάρει μαζί της τα παιδιά στη Νέα Υόρκη και να τα κρατήσει ασφαλή μέχρι να διαπιστώσει την ταυτότητά τους. Ευτυχώς, η μητέρα τους τα είδε στις εφημερίδες της Γαλλίας και κατάφερε να πάει στη Νέα Υόρκη και να τα πάρει πίσω στη χώρα της. Είναι εκπληκτικό το πώς η ευγένεια ενός αγνώστου και πώς η τύχη των δύο αγοριών τα έφερε ξανά στην αγκαλιά της μητέρας τους.
Η Μιλβίνα Ντιν ήταν μόλις δύο μηνών
Όταν ο Τιτανικός ξεκίνησε για το πρώτο και τελευταίο του ταξίδι, η Μιλβίνα ήταν δύο μηνών. Ήταν η μικρότερη επιβάτις του πλοίου. Εκείνη και η οικογένειά της ήταν επιβάτες της τρίτης θέσης και μπήκαν στον Τιτανικό, επειδή μετακόμιζαν στις ΗΠΑ. Τη ώρα της πρόσκρουσης, η Μιλβίνα, η μητέρα της και ο αδελφός της μπήκαν σε βάρκα και έφτασαν ασφαλείς στην Νέα Υόρκη. Αν κι εκείνη δεν θυμόταν τίποτα από τη νύχτα του ναυαγίου, είναι σε αυτή τη λίστα για έναν πολύ σημαντικό λόγο: Ήταν η τελευταία επιζήσασα του Τιτανικού που πέθανε το 2009, σε ηλικία 97 ετών.
Μαίρη Κόνορ Λάινς
Ήταν 16 ετών τότε και ταξίδευε με τη μητέρα της στις ΗΠΑ, για την ορκωμοσία του αδελφού της. Οι δυο τους βρίσκονταν στο χώρο υποδοχής, όταν το πλοίο συγκρούστηκε με το παγόβουνο. Αμέσως ανέβηκαν στο κατάστρωμα για να μπουν σε λέμβο. Είδαν κομμάτια πάγου σε όλο το κατάστρωμα, όμως τελικά κατάφεραν να σωθούν. Η ιστορία της Λάινς είναι ιδιαίτερα ανατριχιαστική, καθώς θυμόταν πολλά από όσα συνέβησαν εκείνη τη νύχτα. Μιλούσε για την υποδειγματική ψυχραιμία του πληρώματος, ακόμη κι εκείνων που ήξεραν ότι θα πέθαιναν. Θυμόταν επίσης, την τρομακτική εικόνα του πλοίου να βυθίζεται και έλεγε πως ευτυχώς που είχε απομακρυνθεί αρκετά ώστε να μην ακούει τα ουρλιαχτά.
Τζον Θέιερ
Η ιστορία του είναι μία από τις πιο ανατριχιαστικές και μία από αυτές με τη μεγαλύτερη τύχη. Ήταν 17 ετών, ταξίδευε με τους γονείς του και είχε κάνει φίλους στο πλοίο. Όταν προσέκρουσε στο παγόβουνο, εκείνος και οι φίλοι του χωρίστηκαν από τις οικογένειές τους και αναζήτησαν σωσίβια λέμβο. Ωστόσο, δεν τους επιτράπηκε και παρακολουθούσαν, όσα συνέβαιναν. Έτσι, αποφάσισαν να πηδήξουν στο νερό, πριν το πλοίο βυθιστεί και να κάνουν ό,τι μπορούσαν για να σωθούν. Δεν ξαναείδε τους φίλους του από την στιγμή που πήδηξε στη θάλασσα. Το νερό χτύπησε το πρόσωπό του και παρά το γεγονός ότι φορούσε σωσίβιο, ένιωθε τη δίνη να τον τραβάει, σχεδόν να τον πνίγει. Όταν κατάφερε να βγει στην επιφάνεια, είχε άγιο. Βρισκόταν δίπλα σε μία λέμβο που είχε αναποδογυρίσει. Μαζί με άλλους 28 κατάφεραν να πιαστούν από τη βάρκα μέχρι να τους προσεγγίσουν.
Εύα Χαρτ
Η Εύα ήταν 7 ετών, όταν ταξίδευε με τον Τιτανικό, μαζί με τους γονείς της. Ήταν επιβάτες της β’ θέσης. Εκείνη και η μητέρα της μπήκαν στη λέμβο, ενώ ο πατέρας της χάθηκε στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού. Μετά την τραγωδία, η Εύα έζησε μία υπέροχη ζωή. Μιλούσε στον κόσμο για το ναυάγιο και το κρατούσε ζωντανό στη μνήμη της. Ταξίδευε σε όλη της τη ζωή χωρίς να φοβάται τη θάλασσα, έχοντας κάνει ένα τεράστιο βήμα στη ζωή της. Το μήνυμα που έστελνε σε όλους ήταν ακριβώς να εκτιμούν όσα έχουν στη ζωή, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί.
August Abraham Johannes Abrahamsson
Επιβάτης της τρίτης θέσης, ο 19χρονος August ταξίδεε με τους γονείς και τα αδέλφια του. Τη νύχτα της τραγωδίας έφυγε από το δωμάτιό του, καθώς δεν πίστευε ότι υπήρχε πρόβλημα με το πλοίο. Καθώς περίμενε αρκετά, δεν κατάφερτε να βρει σωσίβιο. Ανέβηκε στο κατάστρωμα μήπως βρει βάρκα, όμως ήταν αρκετά δύσκολο, λόγω ηλικίας, καθότι είχαν προτεραιότητα τα μικρά παιδιά και οι μητέρες. Όμως, τελικά τα κατάφερε και έφυγε από το πλοίο. Εάν έπρεπε να πηδήξει στο νερό χωρίς σωσίβιο, σίγουρα θα ήταν νεκρός. Όταν απομακρύνθηκε η βάρκα, στην οποία επέβαινε, έβλεπε τα βεγγαλικά, αλλά και το πλοίο να βυθίζεται.
Όλες αυτές οι ιστορίες από τους επιζήσαντες του Τιτανικού αποδεικνύουν το πόσο τυχεροί μπορεί να είναι οι άνθρωποι. Μπορούμε να διανοηθούμε πόσο τρομακτική ήταν αυτή η εμπειρία, όμως τους δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και ελπίζουμε να την έζησαν στο έπακρο.
Σήμερα, 109 χρόνια μετά η ιστορία του Τιτανικού ακόμη εξιτάρει το ενδιαφέρον, την ώρα που το κουφάρι του «σιγολιώνει» στον βυθό του Ατλαντικού.
