Ένα παιδί μεγαλώνει και εξομολογείται [2] στους γονείς του πως η συμπεριφορά τους, αν και ήταν κακοποιητική [3] προς εκείνο, το δίδαξε πολλά και σημαντικά πράγματα.
Και κυρίως, πώς να μην φερθεί εκείνο στα δικά του παιδιά [4]μετέπειτα.
«Αγαπημένοι μου Μαμά και Μπαμπά,
Μου φαίνεται περίεργο να σας αποκαλώ έτσι. Αφού θεωρούσα, ότι ποτέ δεν είχα γονείς. Σίγουρα ήσασταν εκεί με το σώμα, αλλά ποτέ δεν ήσασταν εκεί για μένα.
Πέρασα πολλά χρόνια νιώθοντας θυμό. Είχατε δίκιο, έχω ένα πρόβλημα με τον θυμό μου. Αφού μου απαγορευόταν να εκφράσω τα αρνητικά συναισθήματά μου, να ντρέπομαι αν νιώθω πληγωμένη, τρελαμένη, μου δημιούργησε όλο αυτό θυμό. Με διδάξατε ότι ο θυμός ήταν συνώνυμο του κακού ανθρώπου.
Σε εσάς επιτρεπόταν να είστε επεμβατική και να ασκείτε λεκτική βία κι εγώ θα ήμουν πάντα ένας κακός άνθρωπος, επειδή θα θύμωνα. Με κάνατε να νιώθω μπερδεμένη, να αναρωτιέμαι αν ήμουν τέρας και αν άξιζα να είμαι ζωντανή. Με κάνατε να νιώθω τόσο θυμό.
Πολύ περισσότερο να νιώθω θυμό για τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί δεν ήμουν αρκετά αγαπητή; Γιατί δεν ήμουν αρκετά όμορφη; Γιατί δεν ήμουν αρκετά ενδιαφέρουσα; Γιατί δεν ήμουν επαρκής; Έφτανα στο συμπέρασμα ότι ήταν δικό μου λάθος. Με διδάξατε καλά ότι εσείς δεν φταίτε ποτέ.
Ήμουν παιδί. Εσείς ήσασταν οι ενήλικες. Δεν θα μπορούσα να φταίω εγώ σε κάτι. Ξέρω ξέρω. Αλλά δεν ήμουν το τέλειο παιδί, ότι μερικές φορές σας προκαλούσα άγχος, ότι είχατε άλλα πράγματα να κάνετε στη ζωή σας… Αλλά και πάλι αυτό δεν ήταν δικό μου λάθος. Εσείς κάνετε λάθος εδώ.
Περίμενα πολλά χρόνια για μία συγγνώμη. Θεωρούσα βαθιά μέσα μου ότι είχατε αλλάξει. Αλλά η συγγνώμη σας ήταν μία σκιά. Τις είπατε απλά για τα μάτια του κόσμου και όχι γιατί το νιώθατε βαθιά μέσα σας. Είπατε μία συγγνώμη με την ελπίδα να ξεχάσω τα πάντα και να γίνουν πάλι όλα φυσικολογικά.
Αυτό που δεν έχετε καταλάβει είναι πως το δικό σας «φυσιολογικό» δεν είναι το φυσιολογικό γενικά. Δεν θέλω να επιστρέψω σε αυτό. Θα μας πάει πάλι πίσω. Κι εγώ δεν θέλω να ξαναγυρίσω στο παρελθόν που μισούσα τον εαυτό μου, που φοβόμουν, που ένιωθα απεγνωσμένα μη αγαπητή.
«Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΜΕ ΠΛΗΓΩΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ»
Η συγγνώμη σας με πλήγωσε ακόμη περισσότερο από το να μην τη λέγατε καθόλου. Γιατί δεν πιστεύετε, πως οι γονείς θα πρέπει να ζητούν συγγνώμη από τα παιδιά τους. Όταν αυτή η συγγνώμη συνοδεύεται από οδηγίες προς εμένα να μην απογοητεύομαι και απλά να το δεχτώ, ξέρω ότι το όνειρό μου να αλλάξετε δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα. Ξέρω πως πιστεύετε, ότι οι γονείς έχουν πάντα δίκιο και ότι τα παιδιά ανεξαιρέτως θα πρέπει να τους σέβονται.
Σας σεβόμουν. Λένε ότι ο σεβασμός κερδίζεται. Πιστεύω, όμως, ότι και το αντίθετο κερδίζεται. Αν και δεν θα ήμουν ποτέ σκληρή απέναντί σας, δεν μπορώ να σας σεβαστώ πλέον. Δεν μπορώ να δείξω σεβασμό σε ανθρώπους που πληγώνουν ξανά και ξανά τα παιδιά τους, που επωφελούνται από τη συγχώρεσή τους αντί να νιώθουν τυχεροί πως κέρδισαν μία δεύτερη ευκαιρία.
Την τελευταία φορά που σε είδα Μαμά, μου είπες επιθετικά: «Μακάρι να μην κάνεις ποτέ λάθος με τα παιδιά σου». Ήξερα τι σήμαινε αυτό. Μέσα σου ελπίζεις τα παιδιά μου μια μέρα να μην θέλουν να μου μιλήσουν, επειδή τότε θα σε καταλάβω και θα συμπεράνω ότι δεν ήταν δικό σου λάθος.
Το τελευταίο γράμμα που πήρα από εσένα Μπαμπά, έλεγες ότι το να είσαι γονιός είναι δύσκολο και μου μιλούσες για το πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα για σας. Ήξερα τι εννοούσες. Μέσα σου ελπίζεις να παιδευτώ τόσο πολύ ως γονιός, επειδή τότε θα καταλάβω και θα σκεφτώ, ότι δεν ήταν δικό σου λάθος.
Αυτές οι λέξεις με πλήγωσαν βαθιά. Ένιωσα χωρίς αξία. Γκρεμίστηκε το όνειρό μου, ότι μπορεί να είχατε αλλάξει.
Εγώ όμως, θέλω να σας πω ένα ευχαριστώ
Ευχαριστώ που με διδάξατε τη σημασία του να ζητά συγγνώμη ο γονιός από το παιδί, ότι οι γονείς δεν απαιτούν τον σεβασμό, ότι οι γονείς είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους, ανεξαρτήτως του πόσο δύσκολες συγκυρίες βιώνουν. Σας ευχαριστώ που με διδάξατε, ότι οι συγγνώμες μπορεί να είναι ειλικρινείς και να συνοδεύονται από πράξεις που αποδεικνύουν στα παιδιά ότι είναι ασφαλείς και μπορούν να εμπιστευτούν τους γονείς τους.
Σας ευχαριστώ. Επειδή αν ποτέ πληγώσω τα παιδιά μου, δεν θα συμπεριφερθώ όπως εσείς. Δεν θα είμαι τόσο ψηλομύτα για να παραδεχθώ ότι είμαι λάθος και τα παιδιά μου σωστά ή ότι είναι πιο ώριμα από εμένα. Αντίθετα, όμως θα τα παιδιά μου θα μπορούν να μου πουν πότε έκανα λάθος, χωρίς να φοβούνται μην τα χαρακτηρίσω ανόητα. Όταν θα νιώθουν ασφάλεια και θα ανοίγουν συζητήσεις, θα σκέφτονται την μητέρα τους για αυτό.
Σας ευχαριστώ που με διδάξατε τι να ΜΗΝ κάνω».
Πηγή: scarymommy.com
Διαβάστε επίσης:
«Η μπέιμπι σίτερ ήταν φίλη μας. Δεν φανταζόμουν ότι θα κακοποιούσε το μωρό μας» [6]
«Πόσο άσχημος είσαι όταν θυμώνεις!»: Γιατί δεν πρέπει να το λέμε στα παιδιά μας [7]