“Πίστευα πως μεγαλώνοντας τα παιδιά μου θα έχω επιτέλους ελεύθερο χρόνο για εμένα. Έκανα λάθος!”

“Πίστευα πως μεγαλώνοντας τα παιδιά μου θα έχω επιτέλους ελεύθερο χρόνο για εμένα. Έκανα λάθος!”

“Παλιότερα πίστευα πως όταν τα παιδιά μου μεγαλώσουν, θα έχω επιτέλους όλον τον χρόνο του κόσμου για τον εαυτό μου.

Ότι θα διάβαζα βιβλία και θα παρακολουθούσα εκπομπές αδιάκοπα.

Και ότι θα έχω άπειρο χρόνο για να γράψω.

Ότι θα είμαι πολύ πιο ξεκούραστη, γιατί όλοι θα κοιμούνται όλη τη νύχτα.

Και θα μπορούν να μιλήσουν για τα προβλήματά τους που θα είναι πολύ λιγότερο αγχωτικά από το να προσπαθώ να καταλάβω γιατί ένα μωρό κλαίει αδιάκοπα.

Ότι δεν θα χρειάζονται 1 ώρα και τρία παραμύθια για να αποκοιμηθούν, θα κάνουν μπάνιο μόνα τους και γενικώς, ότι τα βράδια μου θα είναι δικά μου.

Ότι θα μπορώ να τα αφήνω και να πηγαίνω μόνη μου στο σούπερ μάρκετ και ότι δεν θα χρειάζομαι νταντά για να βγω το Σάββατο το βράδυ.

Είχα τόσο πολύ ελεύθερο χρόνο στην ψευδαίσθηση του μέλλοντός μου…

Κι όμως, για κάποιον λόγο, κάθομαι εδώ, απίστευτα εξαντλημένη.

Δεν έχω πια την έννοια να πέσουν νωρίς για ύπνο.

Αντίθετα, έχουν γίνει πλάσματα της νύχτας -αναρωτιέμαι αν κοιμούνται ποτέ- που βρίσκονται στην κουζίνα και ετοιμάζουν σνακ στις 11 το βράδυ.

Μπορούν να σου πουν τι τα ανησυχεί και είναι πραγματικά σοβαρά ζητήματα, για ενήλικες που δεν μπορείς να διορθώσεις με ένα τσιρότο ή μια απλή κουβέντα.

Κάθε φορά που φεύγουν με το αυτοκίνητο η καρδιά σου αυξάνει τον παράγοντα ανησυχίας της κατά τουλάχιστον 10%.

Υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά να τους διδάξεις και έτσι οι νύχτες περνούν μιλώντας για το πώς μπορούν να τελειοποιήσουν το ρύζι που φτιάχνουν για δείπνο ή να βγάλουν ένα λεκέ από το αγαπημένο τους φούτερ ή βοηθώντας τα με τις εργασίες για το κολέγιο.

Υπάρχει τόσο πολλή διαιτησία για τα καθάρισμα της κουζίνας που θα πρέπει να φοράς ρίγες και να σφυρίζεις και να πληρώνεσαι για την ώρα που χάνεις κάθε βράδυ λέγοντάς τους να συνεννοηθούν και -για όνομα του Θεού- κάποιος να σκουπίσει τον πάγκο.

Περνάς, λοιπόν, τις νύχτες σας παρακολουθώντας τις σειρές τους με την ελπίδα να τους κρατήσεις έξω από τα δωμάτιά τους. Και τα βιβλία σου εξακολουθούν να μαζεύουν σκόνη στο κομοδίνο σου, γιατί συνεχίζεις να είσαι πολύ κουρασμένη για να τα διαβάσεις πριν τον ύπνο.

Επίσης, τα βράδια του Σαββάτου περνούν πηγαίνοντας κάπου τα παιδιά ή περιμένοντάς τα να γυρίσουν ή βλέποντάς τα να κάνουν τα δικά τους πράγματα.

Και μπορεί να μην ξαγρυπνάς γιατί ξυπνούν με εφιάλτες μέσα στη νύχτα, όμως ο χρόνος που αφιερώνει ο εγκέφαλός σου σε αυτά μέσα στη νύχτα, συνεχίζει να σε ξαγρυπνά…

Ωστόσο, θα έρθουν κοντά σου σε μια ανύποπτη στιγμή και θα βάλουν το κεφάλι τους στην αγκαλιά σου και απλά θα κάτσουν έτσι χωρίς να πουν λέξη γιατί εξακολουθούν να σε χρειάζονται με τους πιο σημαντικούς τρόπους.

Εσύ, θα ισιώσεις τα μαλλιά τους και θα τους φιλήσεις τα μέτωπα και η αγάπη θα ξεχειλίσει από την καρδιά σου.

Και δεν θα θέλεις να κουνήσεις ούτε έναν μυ, ακριβώς όπως έκανες όταν τα έβαζες για ύπνο, όταν ήταν μωρά γιατί δεν θα θέλεις να τελειώσει αυτή η στιγμή…

Ποτέ δεν ήμουν πιο κουρασμένη, παρόλο που κανείς δεν χρειάζεται να τον ταΐσω στις 4:00 π.μ. ή να ψάξω για τέρατα κάτω από το κρεβάτι του.

Με χρειάζονται με τρόπους που είναι πιο εξαντλητικοί για το μυαλό, την καρδιά και την ψυχή μου.

Και ξέρω, ότι είμαι τόσο τυχερή που είμαι τόσο κουρασμένη, γιατί ξέρω ότι ο χρόνος κυλά τόσο γρήγορα.

Έχω λιγότερο χρόνο από ποτέ τώρα που τα παιδιά μου είναι μεγάλα, αλλά έχω το χάρισμα να ξέρω ότι κάθε στιγμή έχει σημασία.

Κάθε μοναχική εξαντλητική στιγμή γεμάτη αγάπη (και-μερικές φορές-άγχος).

Οπότε ναι… ακόμα δεν υπάρχει χρόνος, ακόμα υπάρχει κούραση.

Ακόμα, όμως, δεν θα το άλλαζα με τίποτα”.

Της μαμάς-blogger Amy Betters-Midtvedt.

Διαβάστε ακόμα:

Σε περιοδεία η παιδική παράσταση «Έλμερ ο Παρδαλός Ελέφαντας»: Πού θα τον δούμε αυτό το Σάββατο;

«Πάντα θα είσαι το αγοράκι μας»: Ζευγάρι μοιράζεται τις συγκλονιστικές τελευταίες στιγμές με το νεογέννητό του
Oικογενειακή εκδρομή στην Καλαβασό για υπέροχα δωρεάν βιωματικά εργαστήρια!