Παιδικός διαβήτης: Η απίστευτη ιστορία της ινσουλίνης που ξεκίνησε πριν από 100 χρόνια…

Η παραπάνω φωτογραφία τραβήχτηκε πριν από 100 χρόνια.

Αυτή είναι γνωστή ως μία από τις πιο απίστευτες στιγμές της «επιστήμης του φαρμάκου». Το 1922, στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, επιστήμονες πήγαν σε έναν νοσοκομειακό θάλαμο με παιδιά που ήταν σε κώμα και πέθαιναν από διαβητική κετοξέωση. Φανταστείτε ένα δωμάτιο γεμάτο γονείς που κάθονταν δίπλα στα κρεβάτια περιμένοντας τον αναπόφευκτο θάνατο του παιδιού τους. Οι επιστήμονες πήγαν από κρεβάτι σε κρεβάτι και έκαναν ένεση στα παιδιά με το νέο εκχύλισμα – ινσουλίνη. Καθώς άρχισαν να εγχέουν την ινσουλίνη στο τελευταίο παιδί με κώμα, το πρώτο παιδί που εγχύθηκε άρχισε να ξυπνάει. Ένα προς ένα, όλα τα παιδιά ξύπνησαν από το διαβητικό κώμα τους. Ένα δωμάτιο θανάτου, έγινε τόπος χαράς και ελπίδας.

Στον Μπάντινγκ ήρθε σαν αστραπή μια ιδέα: «Ένοιωσα μέσα μου», θα εξομολογηθεί αργότερα, «σαν μια προσπάθεια να στήσω μια γέφυρα πάνω από μια μεγάλη άβυσσο, μεταξύ δύο πολύ απομακρυσμένων μεταξύ τους ιδεών». Όχι το παγκρεατικό υγρό, αλλά μόνον η ουσία που εκκρίνουν τα κύτταρα του Λάνγκερχανς πρέπει να χύνεται στο αίμα.
Αλλά πώς να αποκτήσουμε την ουσία αυτή; Πριν να κοιμηθεί, γράφει ο Μπάντινγκ επί λέξει σ’ ένα σημειωματάριο: «Να απολινώσω τον παγκρεατικό πόρο σκύλων, να περιμένω 7-8 εβδομάδες να επέλθει η εκφύλιση του οργάνου. Να αφαιρέσω τα υπολείμματά του και να κάνω από αυτό ένα εκχύλισμα». Ο Μπάντινγκ τα κατάφερε αμέσως και χάρη στην εφεύρεσή του, έγινε ένα σημαντικό βήμα για την αντιμετώπιση του διαβήτη.

Σας ευχαριστούμε Dr. Banting και Dr. Best.

πηγή: Μαιευτήρες – Γυναικολογοι Ελλαδος