- Infokids.cy - https://www.infokids.cy -

Όταν κανείς δεν προσέχει όσα κάνεις…

Γράφει η μαμά-blogger Elizabeth Broadbent

Στρώνω τα ριχτάρια στους καναπέδες. Έχουμε δύο μεγάλα ριχτάρια για τους τριθέσιους καναπέδες και ένα μικρό για την πολυθρόνα. Έχουμε και ένα κασμιρένιο κουβερτάκι για σκέπασμα, όταν το βράδυ βλέπουμε τηλεόραση, το οποίο τοποθετώ στην πλάτη του ενός καναπέ. Ποτέ τίποτα, όμως, δεν είναι στη θέση του.

Όταν ο άντρας μου και οι τρεις γιοι μου είναι στο σπίτι, τα ριχτάρια και τα κουβερτάκια τραβιούνται, γίνονται κουβάρι, πέφτουν στο πάτωμα, ο σκύλος ξαπλώνει πάνω τους και γίνονται αυτοσχέδιες οροφές για φρούρια. Έτσι είμαι εγώ αυτή που πρέπει επαναλαμβανόμενα να τα μαζεύει, να τα τινάζει, να παρατηρεί πού μπαίνει το καθένα και από πια μεριά και να τα ξαναπλώνει. Όταν λέω επαναλαμβανόμενα, εννοώ τουλάχιστον 6 φορές τη μέρα. Φυσικά, κανείς δεν το προσέχει, οπότε απλά έπειτα από λίγο τα ρίχνουν ξανά κάτω.

Το ίδιο γίνεται και με άλλα ασήμαντα αντικείμενα στο σπίτι.

Είμαι η μόνη που υπομονετικά ισιώνει τα χαλιά σε όλο το σπίτι. Η μόνη που μαζεύει τα μαξιλάρια από το πάτωμα όταν τα παιδιά τα χρησιμοποιούν για να φτιάξουν κάστρα ή απλά τα πετούν αντί μπάλας το ένα στο άλλο.

Αυτά είναι πράγματα που κάθε μαμά κάνει. Αυτά είναι πράγματα που κανείς δεν προσέχει. Και έπειτα από λίγο το «μη πρόσεγμα» γίνεται βάρος στην ψυχή σου. Νιώθεις μάταιη. Νιώθεις ότι δεν έχεις σημασία. Νιώθεις ότι κανείς δεν νοιάζεται για τον χρόνο ή τις ικανότητές σου. Και αυτό σε πληγώνει.

Και δεν αναφέρομαι στις «βαριές» δουλειές. Αυτές δεν με πειράζουν. Κάνω το πλύσιμο, το άπλωμα, το σιδέρωμα, το δίπλωμα και το μάζεμα. Καθαρίζω τα μπάνια –όχι με σταθερό ρυθμό, αλλά τα καθαρίζω. Δεν με πειράζει. Σκουπίζω το πάτωμα. Ξεσκονίζω. Καθαρίζω τις ακαθαρσίες και τις τρίχες του σκύλου. Δεν με ενοχλούν όλα αυτά. Τα προσέχουν. Τα προσέχω εγώ και συνήθως και ο άντρας μου, ο οποίος έχει τουλάχιστον την ευγένεια να πει ένα «Ευχαριστώ», όταν λέω ότι σφουγγάρισα. Το σχόλιό του αυτό δίνει ένα νόημα στη δουλειά μου. Του δείχνει, με κάποιον τρόπο, ότι τον αγαπώ, αυτόν και τα παιδιά. Διαφορετικά γιατί να τα έκανα όλα αυτά;;;

Όμως είναι και όλα αυτά που δεν βλέπει κανείς. Κάθε φορά που βλέπω ένα μικρό παιχνίδι πεταμένο στο πάτωμα (εξαιρετικά συχνά, δεδομένου ότι ο μικρός μου είναι 3) σκύβω και το μαζεύω. Κάθε φορά που βρίσκω μια συλλεκτική τάπα, σκύβω και τη μαζεύω και τη βάζω μαζί με τις άλλες τάπες. Έχω έναν μεγάλο μεταλλικό δίσκο στο καθιστικό στον οποίον ρίχνω όλα αυτά που μαζεύω και δεν έχω χρόνο να βάλω ξανά στη θέση τους. Η οικογένειά μου δεν το έχει συνειδητοποιήσει αυτό. Παρόλο που εκεί βρίσκονται τα περισσότερα «χαμένα» πράγματά τους.

Είμαστε σαν τις μέλισσες εμείς οι μαμάδες. Όλοι ενθουσιάζονται με το μέλι μας και το επαινούν, όμως κανείς δεν αναγνωρίζει πόση δουλειά έχουμε «ρίξει», ώστε εκείνοι να το απολαμβάνουν. Και δεν ζητάμε πολλά. Ζητάμε απλά κάποιος να μας προσέξει, όταν είμαστε σκυμμένες κάτω από τον καναπέ για να πιάσουμε τους μαρκαδόρους και να μας πει «Σε βλέπω. Είσαι ήρωας.»

Είμαι σίγουρη ότι σε πολλούς όλο αυτό θα ακουστεί ως γκρίνια. «Σώπαινε» θα μου πουν στα σχόλια. «Όταν αποφάσισες να είσαι μη εργαζόμενη μαμά αυτά έπρεπε να τα περιμένεις». Και ίσως να έχουν δίκιο. Δεν είναι ότι κάνω τα πιο δύσκολα ή απαίσια πράγματα. Είναι ότι η οικογένειά μου είτε δεν έχει την παραμικρή ιδέα ότι τα κάνω είτε τα θεωρεί δεδομένα.

Κρεμάω καθαρές πετσέτες στο μπάνιο. Βγάζω τα σκουπίδια (τα αδειάζω από όλους τους κάδους του σπιτιού), ξεκαθαρίζω τα ρούχα των παιδιών, διαλέγω τα παπούτσια, τα σκουφιά και τα μπουφάν τους. Μαζεύω όλα τα φάρμακα που βρίσκονται από εδώ και από εκεί, όταν τα παιδιά δεν είναι πια άρρωστα, κοιτάω πια έχουν λήξει, κάνω λίστα με όσα χρειαζόμαστε. Εξασφαλίζω ότι τα παιδιά έχουν αντηλιακό και παγούρια σε καλή κατάσταση. Τα κάνω όλα αυτά κι όμως δεν τα βλέπει κανείς. Το μεγαλύτερο μέρος του πώς περνάω τη μέρα μου δεν το βλέπει κανείς. Δεν το αναγνωρίζει κανείς. Αυτό σημαίνει, λοιπόν, να είσαι μαμά; Αυτό σημαίνει να αγαπάς; Γιατί -για να είμαι ειλικρινής- αυτό δεν είναι ωραίο.

Προσπάθησα να μιλήσω στον άντρα μου γι’αυτό. Έδειξε να καταλαβαίνει. Μου είπε να μη σκάω αν βλέπω το σπίτι άνω κάτω και του εξήγησα ότι σκάω γιατί εγώ είμαι αυτή που θα το καθαρίσει. Μου πρότεινε να εξασκηθώ στο να λέω «δεν είναι δικό μου αυτό το χάος» και να αναγκάσω τα παιδιά να το καθαρίσουν. Το κάνω. Το προσπαθώ. Και βοηθάει. Αλλά βλέπω ότι τελικά τα μαζεύει όλα ο μεγάλος και αυτό είναι άδικο, και αυτό με κάνει να νιώθω άσχημα για έναν εντελώς διαφορετικό λόγο.

Και έτσι στρώνω ριχτάρια. Μαζεύω τα μικρά παιχνίδια από το πάτωμα. Ξανατοποθετώ τα μαξιλάρια στον καναπέ. Μαζεύω τους μαρκαδόρους από κάτω. Και περιμένω. Περιμένω κάποιος –οποιοσδήποτε- να το προσέξει!

Πηγή: scarymommy.com