Ο ερχομός ενός παιδιού στη ζωή είναι η μεγαλύτερη χαρά για εκείνους που τον περιμένουν και η μεγαλύτερη ελπίδα αυτού του κόσμου. Κάποια παιδιά όμως δίνουν μάχη για τον ερχομό αυτό και την επιβίωσή τους. Μάχη με τον χρόνο και τις αντοχές τους.
Είναι τα παιδιά που γεννιούνται πρόωρα, μωρά πολύ μικρά, πολλά από αυτά μικρότερα του κιλού, που παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή, μέσα στις θερμοκοιτίδες με αναπνευστήρες, για εβδομάδες ή και μήνες. H ιστορία του Αρίωνα που διηγήθηκε η ίδια η μαμά του είναι ένα παράδειγμα δύναμης και θέλησης να ζήσει αυτό το υπέροχο μωράκι.
«Έχω τον Αρίωνα δίπλα μου και θηλάζει ξαπλωμένος με το ένα του χεράκι μπροστά στο πρόσωπο, τον νιώθω, τον παρατηρώ και σκέφτομαι. Προσπαθώ να θυμηθώ, όσα κακά και αναπάντεχα μας έτυχαν και μου είναι δύσκολο. Για΄τι με πλημμυρίζει τόση αγάπη που μόνο από αυτήν είναι γεμάτη.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Θυμάμαι λοιπόν, τη γυναικολόγο μου να μου ανακοινώνει, ότι πρέπει να φτιάξω βαλίτσα και να πάω στο Μακάρειο. «Μόνο Μακαρειο» θυμάμαι να μου λέει χαρακτηριστικά. «Και θα μείνω πόσο;» τη ρώτησα.
«Θα μείνεις μέχρι»… Τώρα ξέρω μέσα της σκεφτόταν, μακάρι να είνεις καιρό. Ξέρω μου λέει σκέφτεσαι την Ανδρεάνα. Την σκέφτομαι, μόνο αυτήν σκέφτομαι της είπα, δεν την άφησα ποτέ βράδυ να κοιμηθεί χωρίς εμένα. Ευτυχώς τα έφερε ο Θεός και δεν θηλάζει πια για ύπνο. Αλλά πώς; Πώς θα την αφήσω μήνες, αν χρειαστεί;
Θυμάμαι να πηγαίνω στο σπίτι, η μάνα μου να με ρωτά και να μην μπορώ να απαντήσω, να της λέω δεν είναι καλά τα πράγματα, να μιλάω στην Ανδρεάνα, να της εξηγώ, ότι η μαμά θα φύγει και θα κοιμάσαι με τον μπαμπά ή τη γιαγιά. Θα λείψω για μέρες και θα σε παίρνω τηλέφωνο και βιντεοκλήσεις και θα σε βλέπω.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έφτιαξα βαλίτσες και κάθισα αγκαλιά μαζί της. Μόνες μας για κάμποση ώρα, πρώτη φορά τόσο. Σκεφτόμουν ξέρει… Ένιωθα ότι η καρδιά μου ράγισε. Σκεφτόμουν πόσο κακό θα της κάνω Θεέ μου. Από την άλλη σκεφτόμουν, αν θα επιστρέψω χωρίς κοιλιά και χωρίς μωρό.
«Έχω τον Αρίωνα δίπλα μου και θηλάζει ξαπλωμένος με το ένα του χεράκι μπροστά στο πρόσωπο, τον νιώθω, τον παρατηρώ και σκέφτομαι. Προσπαθώ να θυμηθώ, όσα κακά και αναπάντεχα μας έτυχαν και μου είναι δύσκολο. Για΄τι με πλημμυρίζει τόση αγάπη που μόνο από αυτήν είναι γεμάτη.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Θυμάμια λοιπόν, τη γυναικολόγο μου να μου ανακοινώνει, ότι πρέπει να φτιάξω βαλίτσα και να πάω στο Μακάρειο. «Μόνο Μακάρειο» θυμάμαι να μου λέει χαρακτηριστικά. «Και θα μείνω πόσο;» τη ρώτησα.
«Θα μείνεις μέχρι»… Τώρα ξέρω μέσα της σκεφτόταν, μακάρι να είνεις καιρό. Ξέρω μου λέει σκέφτεσαι την Ανδρεάνα. Την σκέφτομαι, μόνο αυτήν σκέφτομαι της είπα, δεν την άφησα ποτέ βράδυ να κοιμηθεί χωρίς εμένα. Ευτυχώς τα έφερε ο Θεός και δεν θηλάζει πια για ύπνο. Αλλά πώς; Πώς θα την αφήσω μήνες, αν χρειαστεί;
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Θυμάμαι να πηγαίνω στο σπίτι, η μάνα μου να με ρωτά και να μην μπορώ να απαντήσω, να της λέω δεν είναι καλά τα πράγματα, να μιλάω στην Ανδρεάνα, να της εξηγώ, ότι η μαμά θα φύγει και θα κοιμάσαι με τον μπαμπά ή τη γιαγιά. Θα λείψω για μέρες και θα σε παίρνω τηλέφωνο και βιντεοκλήσεις και θα σε βλέπω.
Έφτιαξα βαλίτσες και κάθισα αγκαλιά μαζί της. Μόνες μας για κάμποση ώρα, πρώτη φορά τόσο. Σκεφτόμουν ξέρει… Ένιωθα ότι η καρδιά μου ράγισε. Σκεφτόμουν πόσο κακό θα της κάνω Θεέ μου. Από την άλλη σκεφτόμουν, αν θα επιστρέψω χωρίς κοιλιά και χωρίς μωρό.
Είχαμε φτάσει σε κρεβατάκι, να θηλάζει πια σε κάθε επίκεψη. Και πήγαινε θαυμάσια για ένα μωράκι που γεννήθηκε 670 γραμμάρια στις 25 εβδομάδες. 116 μέρες η κόλαση με τον παράδεισο ήταν ένα για μένα. Και άντεχα που τον έβλεπα να με κοιτάζει με αυτά τα μάτια του. Τίποτα δεν έχει παρά μόνο μια γρατζουνιά. Είναι ένα θαύμα. Τη μέρα που γεννήθηκε άναβαν κεράκια σε κάθε ξωκλήσι. Όλοι οι φίλοι μας προσεύχονταν για σέα αγόρι μου, να το ξέρεις είχες παρέα σου τον Άγιο Εφραίμ και όλους τους Αγίους και τους αγγέλους μαζί σου.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Εγώ εκεί για να αντέξω μιλούσα κι έκανα και φίλες που μοιραστήκαμε πολλά κι ακόμα μοιραζόμαστε. Πιο πολύ ποιος μπορεί να σε νιώσει; Μόνο μια μανούλα που έζησε ό,τι έζησες σε μεγάλο, μικρό βαθμό, δεν έχει σημασία. Η προωρότητα είναι πληγή μεγάλη που δεν κλείνει.
Είμαι ευγνώμων και νιώθω τυχερή. Ο Αρίωνας τα κατάφερε κι εγώ μοιράστηκα την ιστορία μας και γνώρισα πολλές και μου έδιναν θάρρος, δύναμη και ενέργιεα. Κι έχουμε ακόμα ένα μεγάλο όμορφο ταξίδι. Ο Αρίωνας πια είναι σπίτι του υγιής, με την αδελφή του παρέα (…)
Πηγή: Mommycool
Διαβάστε επίσης:
Πατέρας αποκαλύπτει: “Η σκληρή αλήθεια πίσω από τα σχέδια στο χέρι του γιου μου”
Δίδυμα στο σχολείο: Να φοιτούν στο ίδιο τμήμα ή να χωρίζονται;
