- Infokids.cy - https://www.infokids.cy -

“Ο γιος μου έφυγε, μα ο λεκές ήταν ακόμη εκεί”: Πώς ένα σημάδι στο χαλί με έκανε να εκτιμήσω όσα έχουν αξία

Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που νιώσατε ευγνωμοσύνη για όσα έχετε; Πότε ήταν η τελευταία φορά που το άγχος και η κούραση σάς επέτρεψαν να εκφράσετε την χαρά και την εκτίμησή σας για όσα έχετε;

Μια μητέρα γράφει για το πώς ένας πολύ μικρός και εκνευριστικός λεκές στο χαλί της τη δίδαξε να εκτιμά περισσότερο όσα έχει και το μήνυμα της είναι αρκετά σημαντικό. Αξίζει όλοι να το διαβάσουμε…

«Εχθές το βράδυ προσπαθούσα να καθαρίσω λίγο slime που είχε πέσει στο πάτωμα. Στο σπίτι μας τα παιδιά αγαπούν το slime και συχνά αφήνουν πίσω τους τα ίχνη τους.

Η κόρη μου είχε καθαρίσει το περισσότερο αλλά δεν μπόρεσε να καθαρίσει όσο είχε ξεραθεί. To slime είχε κολλήσει στο πάτωμα και εγώ είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι με την κατάσταση. Ένιωθα πως παντού υπήρχε slime!

Και τότε θυμήθηκα. Θυμήθηκα μια άλλη φορά στη ζωή μου που χρειάστηκε να καθαρίσω μια ακαταστασία των παιδιών.

Ήταν 14 χρόνια πριν…

Πλησίαζε η ώρα του ύπνου. Είχαν μείνει μόνο λίγα λεπτά. Ήμουν εξουθενωμένη και η ακαταστασία με εκνεύριζε περισσότερο. Όλη μου η ζωή ήταν τα παιδιά μου. Τα τρίδυμα και ο μεγαλύτερος αδερφός τους. Δεν είχα χρόνο για τον εαυτό μου και πολύ πιθανό να μην είχα κάνει μπάνιο για 4 ημέρες. Κάθε λεπτό της ημέρας μου ήταν αφιερωμένο στις ανάγκες τους και παρά την κούρασή μου δεν θα άλλαζα τίποτα. Τα χέρια μου ήταν γεμάτα, αλλά έτσι ήταν κι η καρδιά μου.

Είχα μαζέψει τα παιχνίδια, είχαν βάλει πιτζάμες και ετοιμαζόμασταν για τα κρεβάτια τους όταν άκουσα το ένα δίχρονο από τα τρίδυμα να λέει: “Ωχ, όχι”. Γύρισα και είδα… την καταστροφή.

Μπλε μελάνι πότιζε το καινούριο χαλί, καθώς ένα στυλό είχε σπάσει στα χέρια του ενός γιου μου. Φώναξα τον άντρα [2] μου από το σαλόνι, άρπαξα τον γιο μου και τον πήγα στο μπάνιο για να τον πλύνω. Ένιωσα αμέσως τόσο θυμό και τόσα νεύρα που αν ούρλιαζα θα με άκουγαν σε όλη την πόλη.

Θυμό και νεύρα με τον εαυτό μου, επειδή ξέχασα το στυλό και το βρήκαν τα παιδιά. Μα πώς μπόρεσα να κάνω κάτι τέτοιο;

Ο σύζυγός μου άρχισε να τρίβει το χαλί, ενώ δάκρυα πλημμύριζαν τα μάτια μου. Ήμουν τόσο κουρασμένη και θυμωμένη. Ζούσαμε σε αυτό το σπίτι μόλις 6 μήνες και το χαλί ήταν ολοκαίνουριο – και τώρα πια κατεστραμμένο.

Τρίβαμε τον λεκέ για ώρα, αλλά δεν έφευγε. Την επόμενη καλέσαμε καθαριστήριο, αλλά και πάλι ο λεκές δεν απομακρύνθηκε. Παρέμενε εκεί, έντονος και μπλε.

Ένιωθα τόση απογοήτευση κάθε φορά που έβλεπα τον λεκέ. Έκανε τόσο μεγάλη αντίθεση το μελάνι πάνω στο υπόλευκο χαλί που μου δημιουργούσε σύγχυση. Ένιωθα ντροπή, θυμό και αποτυχία. Το μισούσα.

Τον επόμενο μήνα ο γιος [3] μου, αυτός που το στυλό έσπασε στα χέρια του και λέρωσε το χαλί, διαγνώστηκε με καρκίνο. Δυο χρόνια αργότερα πέθανε.

Ο γιος μου έφυγε, αλλά ο λεκές ήταν ακόμη εκεί. Μια συνεχής υπενθύμιση του γιου μου. Μια συνεχής υπενθύμιση της σύγχυσής μου για κάτι τόσο ασήμαντο. Για κάτι τόσο μικρό.

Αυτός ο μπλε λεκές μου θύμιζε διαρκώς ότι η ζωή είναι ακατάστατη, αλλά αυτή είναι και η ομορφιά της. Μου θύμιζε ότι αξία έχουν οι άνθρωποι και όχι τα αντικείμενα. Μου θύμιζε ότι τα ατυχήματα συμβαίνουν. Μου θύμιζε να αφήνω τα ασήμαντα και να επικεντρώνομαι σε όσα είχαν αξία.

Ο λεκές δεν έσβησε ποτέ. Παρέμεινε εκεί, καθαρός και έντονος στο χαλί μας. Μάθαμε να τον κρύβουμε κάτω από άλλα έπιπλα, αλλά κάθε φορά που μετακινούσα αντικείμενα και καθάριζα, αυτός ήταν εκεί. Με κοιτούσε και μου έκοβε την ανάσα κάθε φορά που τον αντίκριζα, υπενθυμίζοντάς μου τον πόνο της απώλειάς μου.

Και αυτός ο λεκές που μου προκαλούσε τόσο πόνο και τόση αναστάτωση, τώρα με κάνει να νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτές τις αναμνήσεις.

Μου υπενθυμίζει ότι η ζωή είναι ακατάστατη. Θα υπάρξουν λεκέδες στο πάτωμα της κουζίνας, νερά στο σαλόνι, ρούχα να ξεχειλίζουν στα καλάθια, πιάτα πάνω στο τραπέζι, δαχτυλιές σε πόρτες και χρώματα σχεδόν παντού… Και θα υπάρξουν και μπλε λεκέδες πάνω στα χαλιά.

Αυτή ακαταστασία, όμως, προέρχεται από ένα σπίτι στο οποίο υπάρχει ζωή και αγάπη. Μέσα σε αυτό μεγαλώνουν άνθρωποι και μαθαίνουν και νιώθουν ευγνωμοσύνη.

Και ξέρετε κάτι;

Θα λέρωνα με τόνους μελανιού το χαλί μου, αν αυτό σήμαινε ότι θα μπορούσα να έχω μία ακόμη ημέρα με τον γιο μου.

Κοίταξα και πάλι τους λεκέδες από slime στο πάτωμα και θυμήθηκα εκείνο το μπλε σημάδι στο χαλί. Αμέσως σκέφτηκα ότι κάπου σε κάποιο νοσοκομείο μια μητέρα κάθεται δίπλα στο άρρωστο παιδί της και εύχεται να μπορούσε να είναι μαζί του στο σπίτι και να καθαρίζει έναν λεκέ από μελάνι στο χαλί – όπως ακριβώς έκανα και εγώ πριν λίγα χρόνια.

Καινούρια δάκρυα πότισαν το πρόσωπό μου, καθώς καθάριζα με μια νέα οπτική τον λεκέ. Βρήκα την ευλογία μέσα στην ακαταστασία – και νιώθω ευγνωμοσύνη που πλέον ξέρω πως πρέπει να επικεντρώνομαι στα σημαντικά…».

πηγή: lovewhatmatters.com [4]