«Μια φωλιά καρδιά» Διαβάστε το υπέροχο εικονογραφημένο παραμύθι από την Βασιλική Νεοφύτου.
«Μια φωλιά καρδιά»
Σε μια φωλιά, που έμοιαζε με καρδιά, είχε απλωθεί η μελαγχολία. Τα πουλιά, που την ζωντάνευαν με τα τιτιβίσματά τους, είχαν πετάξει και την θέση τους πήρε η μοναξιά. Σπάνια κάποια μέλισσα ή πεταλούδα πλησίαζαν την φωλιά και την έκαναν χαρούμενη. Μετά όμως, όταν έφευγαν, αυτή ένιωθε πόνο. Ο καιρός περνούσε δύσκολα, βασανιστικά. Η φωλιά άρχισε να πιστεύει ότι δεν θα ζωντάνευε ποτέ πια.
Τότε ένα αγέρι την άγγιξε απαλά και την παρηγόρησε λέγοντάς της ότι δεν θα αργούσε η μέρα της χαράς. -Θα έρθουν τα πουλιά; Ρώτησε με αγωνία η φωλιά. -θα δεις, της απάντησε ο άνεμος και μετά φύσηξε απαλά το κλωνάρι και αυτή λικνίστηκε ευχάριστα. Στις επόμενες μέρες η φωλιά δεν ένιωθε τόσο μόνη γιατί είχε την συντροφιά του ανέμου που ήταν τόσο καλός μαζί της.
Τους ζήλεψαν όμως οι άλλοι αέρηδες και βάλθηκαν να την καταστρέψουν. Φυσούσαν δυνατά, αλύπητα και το αγέρι δεν μπορούσε να τους σταματήσει. Ώσπου την έριξαν στην γη. Μετά έφυγαν αλλού. Η φωλιά πόνεσε πολύ και άρχισε να νιώθει τρομαγμένη στην σκέψη ότι δεν θα φιλοξενούσε ποτέ πια στην αγκαλιά της τα γλυκά πουλιά.
Μια μέρα ρώτησε τον φίλο της τον άνεμο πότε θα ερχόταν η χαρά που της είχε υποσχεθεί. Αυτός απάντησε ότι θα εμφανιζόταν την Άνοιξη και να μην ανησυχεί. Η φωλιά απορημένη ξαναρώτησε: -Μα πώς το ξέρεις αυτό; Το αγέρι της απάντησε: -Εγώ πηγαίνω παντού και βλέπω πολλά πράγματα. Έχω παρατηρήσει πως η Άνοιξη κάνει πολλά θαύματα και σίγουρα ετοιμάζει κάτι ωραίο και για σένα, επειδή είσαι μια ζεστή καρδιά γεμάτη αγάπη. Η φωλιά άκουσε συγκινημένη τα λόγια του και αποφάσισε να περιμένει.
Σε λίγο καιρό ένιωσε ζεστές αύρες να την αγκαλιάζουν. Πάνω της ο ουρανός γινόταν όλο και πιο γαλανός. Το δέντρο, από το οποίο είχε πέσει, γέμισε με ανθούς και πουλιά. Η φωλιά δεν χόρταινε να το βλέπει, νιώθοντας ευφορία.
Μα σύντομα αυτή η ευφορία έγινε απογοήτευση, όταν είδε ότι τα πουλιά έχτιζαν τώρα νέα φωλιά αγνοώντας την ίδια, που ήταν κρυμμένη στα χόρτα.
Προσπάθησε να φωνάξει για να την ακούσουν, αλλά κανένας ήχος δεν έβγαινε από αυτήν. Στεναχωρημένη δεν ήθελε να μιλήσει στον άνεμο που την είχε πλησιάσει.
Αυτός όμως την χάιδεψε και την παρηγόρησε γλυκά. Η φωλιά άρχισε να ελπίζει για μια ακόμα φορά. Ένιωσε τότε κάτι περίεργο μέσα της να σαλεύει και σε λίγο τι να δει; Μια αιθέρια ύπαρξη της ψιθύριζε λόγια ασυνήθιστα τραγουδιστά και διερωτήθηκε τι συμβαίνει. Άκουσε τότε μια λεπτή φωνή να της λέει: -Είμαι η ποίηση. -Δηλαδή; -Είμαι η έκφραση του πόνου και της λύπης, μα και της χαράς και της έμπνευσης.
Με μένα δεν θα είσαι ποτέ πια μόνη. Και με τον άνεμο παρέα θα τραγουδούμε την ζωή που είναι τόσο ωραία. Η φωλιά καρδιοχτύπησε συγκινημένη που είχε στα σπλάχνα της την ποιητική έμπνευση και ευχαρίστησε τον άνεμο. Αυτός απάντησε σεμνά: -Την ζωή να ευχαριστούμε όλοι μας για όσα μας προσφέρει τόσο γενναιόδωρα.
Εκείνη την στιγμή τα πουλιά αντιλήφθηκαν την φωλιά. Χάρηκαν που την βρήκαν και με την βοήθεια του ανέμου την σήκωσαν πάνω στο δέντρο, δίπλα στην νέα τους φωλιά. Σε λίγο καιρό τα τιτιβίσματα και τα ποιητικά άσματα γέμισαν το δάσος. Η θεά Άνοιξη ήταν στις δόξες της και με ασυγκράτητη μαεστρία στόλιζε λόφους και πεδιάδες, θάμνους και δέντρα με ανθούς και λουλούδια. Τα πουλιά κελαηδούσαν και η ποίηση ονειροπαρμένη αράδιαζε στιχάκια για την ανάσταση της φύσης. Ο άνεμος τα ανασήκωνε, τα έσμιγε με το θρόισμα των δέντρων και η μελωδία τους έκανε την φωλιά τρισευτυχισμένη. Ολόκληρη η πλάση ακτινοβολούσε χαρά και ευλογία, πολυχρωμία και αγάπη και καλούσε όλους να βγούνε έξω να την ζήσουν.
Διαβάστε επίσης:
Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη-Όσα πρέπει να ξέρουν οι γονείς
Συνεργασία και πρόληψη για το διαβήτη ζητά η Κυριακίδου
