Προσπάθησε να αποφύγει την έντονη διαμάχη με το παιδί της, όταν εκείνο είχε ένα ακόμη μεγάλο ξέσπασμα θυμού. Τι έκανε; Κλείστηκε στη ντουλάπα της.
Τώρα, μοιράζεται την εμπειρία της σε μια προσπάθεια να τη δικαιολογήσει αλλά και για δείξει πόσο τη βοήθησε η απόφασή της.
«Ξέρω σίγουρα πως δεν θα βραβευτώ “καλύτερη μαμά της χρονιάς”, γι’ αυτό θα ήθελα να σας μιλήσω για την φορά που ο συζυγός μου με βρήκε μέσα στην ντουλάπα του δωματίου μας. Όχι, δεν συμμάζευα, ούτε τακτοποιούσα. Κρυβόμουν!», γράφει η μαμά Jennifer στο HerViewFromHome [2] και συνεχίζει εξηγώντας το γιατί οι μαμάδες χρειάζεται ενίοτε να κρύβονται στις ντουλάπες τους.
«Από μικρά μάς έλεγαν ότι σε περίπτωση τυφώνα ή σφοδρής καταιγίδας το ασφαλέστερο μέρος να κρυφτούμε είναι η ντουλάπα μας. Ευτυχώς, η ντουλάπα [3] στην κρεβατοκάμαρά μας είναι αρκετά μεγάλη, οπότε με χωρά με ευκολία. Όχι δεν προσπαθούσα να προφυλαχτώ από κάποιο έντονο καιρικό φαινόμενο όταν με βρήκε στην ντουλάπα ο άντρας μου. Κρυβόμουν, απλώς, από το μωρό μου, το οποίο δεν σταματούσε να κλαίει για ώρες.
Νιώθω ήδη η χειρότερη μαμά του κόσμου, που το γράφω δημόσια, αλλά έπειτα από ένα ξέσπασμα γεμάτο δάκρυα, σκέφτηκα ότι καλό είναι να μάθουν και όσοι δεν γνωρίζουν το τι μπορεί να σημαίνει να είσαι γονιός.
Αυτό δεν συμβαίνει κάθε μέρα
Συνήθως, προσπαθώ να τον ηρεμώ, να του μιλάω και να βρω λύση σε ό,τι το προβληματίζει και τον κάνει να φέρεται γκρινιάρικα. Είμαι πολύ αγχώδης άνθρωπος και συχνά με πιάνουν κρίσεις [4], αλλά προσπαθώ να τις κατανικήσω για τον γιο μου.
Μπορεί εξαιτίας αυτού να κάνω πολλά λάθη στην καθημερινότητα, όπως το να βάλω το τηλεκοντρόλ στο ψυγείο, αλλά πρώτη φορά ένιωσα πως δεν θα συγκρατηθώ και θα φωνάξω τόσο πολύ που μετά θα το μετανιώσω. Γι’ αυτό κλείστηκα στην ντουλάπα.
Κάθισα εκεί και ένιωσα σαν την πιο άθλια μάνα που υπήρξε. Έβαλα το κεφάλι μου ανάμεσα στα πόδια μου και παραμιλούσα για 10 ολόκληρα λεπτά. Έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν φταίει το μωρό. Ότι είναι καλό παιδί. Είναι απλώς μια κακή μέρα. Είναι δύσκολο αλλά θα περάσει.
Τότε μπήκε μέσα ο σύζυγός μου και με ρώτησε τι κάνω στην ντουλάπα. Ήμουν ειλικρινής και του είπα πως κρυβόμουν. “Νιώθω εξαντλημένη. Δεν μπορούσα να τον ακούω άλλο”, παραδέχθηκα μπροστά του και ένιωσα αμέσως ανακούφιση. Εκείνος, πήγε στο δωμάτιο του παιδιού, τον πήρε αγκαλιά και έκατσαν στο γραφείο του, ώστε να τελειώσει τη δουλειά που είχε.
Πώς τη βοηθήθησε το κλείσιμο στη ντουλάπα
Λίγα λεπτά αργότερα, σηκώθηκα και πήρα μια μεγάλη αγκαλιά τον γιο μου. Κλαίγοντας, φυσικά. Αφού ηρέμησα, του μίλησα με σταθερή φωνή και του εξήγησα πως χρειαζόμουν λίγο χρόνο και πως τον αγαπώ όσο τίποτα στον κόσμο.
Αυτό ήταν.
Μερικές φορές το μόνο που χρειάζομαι είναι λίγα λεπτά ηρεμίας.
Μερικές φορές θέλω να φάω χωρίς ένα μικρό ζιζάνιο να σκαρφαλώνει στα πόδια μου ή να πετά το φαγητό μου κάτω.
Μερικές φορές, κλεισμένη μέσα στην ντουλάπα κερδίζω λίγη δύναμη.
Μερικές φορές, κρύβομαι [5], για να ηρεμώ και να γίνομαι καλύτερη μαμά…».