- Infokids.cy - https://www.infokids.cy -

«Ήμουν μόλις 5 εβδομάδων, όταν ο πατέρας μου με πέταξε στον τοίχο, επειδή έκλαιγα»

Στην εντατική αγοράκι 12 μηνών με πολυφλεγμονώδες σύνδρομο

Βίωσε την κακοποίηση από τον ίδιο του τον πατέρα ίσως στην πιο τρυφερή ηλικία της ζωής του.

Μετά από έναν γολγοθά βρήκε την οικογένεια που τον αγάπησε όσο τα βιολογικά της παιδιά, κάτι που τον επανέφερε στη ζωή και στέλνει ένα σπουδαίο μήνυμα προς όλους τους γονείς.

«Αν μπορούσα να μιλήσω, θα σου έλεγα…

Όταν ήμουν μόλις 5 εβδομάδων, ο βιολογικός μου μπαμπάς νευρίασε επειδή έκλαιγα. Με ταρακούνησε βίαια και με πέταξε πάνω στον τοίχο. Αποτέλεσμα; Τραυματίστηκα σοβαρά στο κεφάλι, έτρεχε αίμα από τα μάτια μου αφήνοντάς τυφλό, κατάγματα και μώλωπες στο πρόσωπό μου. Πέρασα ένα μήνα σχεδόν στην εντατική, σε πολύ κακή κατάσταση. Οι γιατροί είπαν στην οικογένειά μου, ότι θα χρειαζόμουν ειδική φροντίδα σε όλη μου τη ζωή.

Ο μπαμπάς μου μπήκε σε περιπέτειες μετά από αυτό που μου προκάλεσε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 32 ετών. Προτού με χτυπήσει με είχε ταρακουνήσε πολλές φορές. Με πήρε η πρόνοια και με έθεσε για αναδοχή, καθώς η μητέρα μου δεν μπορούσε να με φροντίσει σωστά, μετά τον σοβαρό τραυματισμό μου.

Με πήρε μία άλλη οικογένεια, αλλά και πάλι δεν έζησα καλά. Δεν έπαιρνα βάρος και η κατάστασή μου ανησύχησε την πρόνοια. Όταν ήρθαν να με πάρουν ξανά, με βρήκαν στο πάτωμα ανάμεσα σε ακαθαρσίες ζώων. Σίγουρα δεν ήταν πολύ ωραία εκεί.

Εκείνο το διάστημα, πήγα σε μία πραγματικά υπέροχη οικογένεια μέχρι να βρω ένα μόνιμο σπίτι. Δύο χρόνια μετά αυτό βρέθηκε. Η νέα μου μαμά φαινόταν πολύ ενθουσιασμένη μαζί μου. Με έπαιρνε αγκαλιά, μου έδινε πολλή αγάπη. Όπως επίσης, έκανε και ο νέος μου πατέρας. Είχα δύο νέους αδελφούς και δύο αδελφές. Ένιωθα ασφαλής και να με αγαπούν στο νέο μου σπίτι. Τους πρώτους λίγους μήνες στο νέο μου σπίτι, αρρώστησα. Η οικογένειά μου, όμως, δεν με άφησε ποτέ μόνο, όταν μπήκα στο νοσοκομείο.

Μία μέρα είχα μία κρίση και σταμάτησα να αναπνέω. Έπρεπε να μεταφερθώ με αεροπλάνο σε άλλο νοσοκομείο. Θυμάμαι τη μαμά να κλαίει. Δεν με άφησε λεπτό, ήταν συνεχώςστο πλευρό μου. Οι γιατροί είπαν στην νέα μου οικογένεια, ότι δεν θα ζούσα για πολύ, αλλά αυτό δεν άλλαξε τίποτα στην αγάπη τους για μένα.

Με πολύ αργό ρυθμό, άρχισα να συνέρχομαι και η βελτίωση της υγείας μου είχε αφήσει με το στόμα ανοιχτό ακόμη και τους γιατρούς. Άρχισα να πηγαίνω στο κέντρο φροντίδας που δούλευαν οι γονείς μου και έκανα εκεί όλες μου τις θεραπείες, όπως λογοθεραπεία, εργοθεραπεία κλπ. Έγινα όλο και πιο δυνατός και πιο υγιής. Δεν αρρώσταινα συχνά και περνούσα όλο και λιγότερο χρόνο στα νοσοκομεία.

Η μητέρα μου συνέχιζε να με φιλά και να μου λέει πόσο γενναίο παιδί ήμουν καθημερινά, κάτι που με έκανε πολύ ευτυχισμένο. Αυτή η πραγματική αγάπη με έφερε πίσω στη ζωή. Δύο χρόνια μετά έγινα επίσημο μέλος της οικογένειας. Είχα μία μαμά κι έναν μπαμπά για πάντα και ήμουν τόσο χαρούμενος.

Ακόμη χρειάζομαι ειδική φροντίδα. Έχω εγκεφαλική παράλυση, λόγω έλλειψης οξυγόνου, τότε που τραυματίστηκα. Δεν μπορώ να κάνω τα πάντα μόνος. Όμως, οι γονείς μου, οι θετοί, είναι εκεί για μένα και δεν με φοβίζει τίποτα. Μπορεί να παίρνω ένα σωρό φάρμακα, αλλά απολαμβάνω τη ζωή με κάθε δυνατό τρόπο. Μου αρέσει να έχω δίπλα μου ανθρώπους και να παίζουν μαζί μου.

Πάντα θα είμαι “τραυματισμένος” από αυτό που έκανε ο πατέρας μου σε μένα, όμως προσπαθώ πολύ σκληρά για να το αναπληρώνω με άλλα όμορφα πράγματα. Έγραψα την ιστορία μου για να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο για το Σύνδρομο Ανατάραξης Παιδιού, που είναι κάτι το τρομακτικό. Θα ήθελα οι γονείς να μάθουν από το δικό μου βίωμα και να μην μεταχειρίζονται έτσι τα παιδιά τους»

Love What Matters