- Infokids.cy - https://www.infokids.cy -

Η χαρούμενη φωτογραφία που έκρυβε μία τραγική, ενδοοικογενειακή βαναυσότητα

Η ενδοοικογενειακή βία [2] δεν είναι πάντα αυτό που όλοι νομίζουν. Η ιστορία [3] αυτής της μητέρας [4] αποδεικνύει ακριβώς όσα πολλές φορές κρύβονται πίσω από μία φαινομενική ευτυχία, πίσω από μία χαρούμενη φωτογραφία.

«Αυτή η φωτογραφία με τον πρώην σύζυγό μου τραβήχτηκε μία χριστουγεννιάτικη νύχτα πριν από μερικά χρόνια. Αυτό το ίδιο πρωινό, είχαμε ξυπνήσει νωρίς για να ανοίξουμε τα δώρα του Άη Βασίλη με τον γιο μου που ήταν τότε λίγων μηνών και την κόρη μου, που ήταν 2 ετών. Γέμισα ένα φλιτζάνι καφέ και ρολάκια κανέλας. Ακόμη θυμάμαι το πόσο όμορφα μύριζε το σπίτι και τα παιδιά διασκέδαζαν το άνοιγμα των δώρων. Η φωτιά έκαιγε στο τζάκι και όλα έμοιαζαν ειδυλλιακά και χαρούμενα, μέχρι που μετατράπηκαν σε έναν εφιάλτη, από τον οποίο δεν μπορώ να ξυπνήσω.

Όπως πολλές άλλες φορές στη διάρκεια του γάμου μας, εκείνος εκνευρίστηκε πολύ μαζί μου εκείνο το πρωινό, προτού ανοίξουμε όλα τα δώρα. Δεν θυμάμαι τον λόγο που θύμωσε, πραγματικά. Και ποτέ δεν έμαθα ποιο ήταν το λάθος μου που δικαιολογούσε όλες αυτές τις εκρήξεις. Το μόνο που ήξερα ήταν, ότι ποτέ δεν ήμουν αρκετά καλή στα μάτια του. Κατά τη διάρκεια των εκρήξεών του, παραληρούσε λέγοντας ότι δεν τον σεβόμουν αρκετά ή δεν τον εκτιμούσα, ότι ποτέ δεν είχα καθαρό το σπίτι, ότι δεν μαγείρευα καλά. Με έλεγε χοντρή, λιγδιάρα, τεμπέλα, αμόρφωτη και φτωχή σύζυγο. Το σώμα μου, που είχε αλλάξει από τις δύο εγκυμοσύνες μου σε διάστημα δύο ετών, δεν ήταν πλέον τόσο ελκυστικό και μου το έλεγε συχνά. Μου έλεγε ότι θα πρέπει να νιώθω τυχερή που έχω έναν άνδρα σας εκείνον και ότι έτσι πως είμαι κανείς δεν θα με ήθελε.

Εκείνο το χριστουγεννιάτικο πρωινό, λοιπόν, κρατούσα στα χέρια μου τον μικρό γιο μοτ, όταν με χαστούκισε με όση δύναμη είχε. Έσπασαν τα γυαλιά μου και πετάχτηκαν στην άλλη άκρη του δωματίου. Θυμάμαι να βλέπω αστεράκια από τη δύναμη των χεριών του, όπως ακριβώς συμβαίνει στα κινούμενα σχέδια. Μόνο που δεν ήταν αστείο. Είχα μελανιές και σημάδια κοντά στο μάτι μου.

Άρχισε να τρέχει μέσα στο σπίτι ουρλιάζοντας και ξεστομίζοντας ακατανόητες απειλές και να σπάει δικά μου πράγματα. Πέταξε στα σκουπίδια ένα δώρο που είχα φτιάξει με τα χέρια μου για εκείνον. Πέταξε ένα γυάλινο κερί, το οποίο έσπασε, και έκανε τρύπα στον τοίχο της κουζίνας, την οποία μετά κάλυψα με μία κορνίζα. Και τα δύο παιδιά ούρλιαζαν και έκλαιγαν. Θυμάμαι να κοιτάω τα τρομαγμένα μάτια της μικρής μου που πιπίλαγε τον αντίχειρά της στη γωνία και θυμάμαι την καρδιά μου να ραγίζει σε αυτήν τη θέα. Δεν της άξιζε να βλέπει τον πατέρα της, που λάτρευε, σε αυτήν την κατάσταση. Τον παρακαλούσα να σταματήσει, να σκεφτεί τα παιδιά, να θυμηθεί ότι ήταν Χριστούγεννα, όμως εκείνος θύμωνε ακόμα περισσότερο.

«Έκανα πίσω…»

Κατά τη διάρκεια των εκρήξεών του, έπαιρνε ένα απόμακρο, άψυχο βλέμμα και ήξερα ότι δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα μαζί του. Το μόνο που ήξερα για να το κάνω να σταματήσει, ήταν να βγω από αυτή την κατάσταση. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Μάζεψα τα παιδιά και τα έβαλα στο αμάξι. Όλοι μας κλαίγαμε με λυγμούς, όσο οδηγούσα προς το σπίτι των γονιών μου, που ήταν μία ώρα απόσταση από το σπίτι μας. Όταν φτάσαμε, δεν είχα καν το κουράγιο να μπω μέσα και να τους πω ό,τι συνέβη. Δεν ήμουν έτοιμη. Ήθελα απεγνωσμένα να σώσω την οικογένειά μου και να προστατεύσω την υπόληψή του. Ήξερα πως αν αποκαλυπτόταν το μυστικό, η οικογένειά μου θα γινόταν ακόμη πιο προστατευτική με μένα και τα παιδιά μου, και τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Δεν θα υπήρχε επιστροφή.

Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να αντέξω τη σκέψη, ότι ο γάμος μου απέτυχε. Ό,τι ήθελα πάντα ήταν να κάνω οικογένεια, να είμαι σύζυγος και μαμά. Ίσως δεν είναι και πολύ φιλόδοξοι στόχοι αυτοί, αλλά εγώ αυτό ήθελα. Δεν μπορούσα να τα παρατήσω ακόμη. Πίστευα, ότι ο άντρας μου ήταν ένας καταρρακωμένος άνθρωπος, που ήθελε βοήθεια και ότι θα γινόταν καλύτερα, αν προσπαθούσα πολύ. Ήθελα να πιστεύω ότι βλέπω κάτι καλό σε εκείνον.

Κοιτώντας πίσω τώρα, μοιάζει γελοίο να θέλω να τον προστατέψω από τη δικαιοσύνη, ενώ εκείνος δεν σέβεται καθόλου, τόσο εμένα, όσο και τα παιδιά μας. Όμως, αυτή είναι η παγίδα μίας κακοποιητικής σχέσης. Δεν είναι μόνο η σωματική κακοποίηση, είναι και η ψυχική. Η κακοποίηση αλλάζει το μοτίβο σκέψης του θύματος. Του προκαλεί αμφιβολίες και ρίχνει ευθύνες στον εαυτό του. Η όρασή μου είχε αλλοιωθεί από το ξύλο. Πραγματικά, για χρόνια πίστευα, ότι αξίζω αυτήν την οργή του, επειδή μού το έλεγε καθημερινά. Όταν σου λέει ότι είσαι αδύναμη, ηλίθια και ανάξια κάθε μέρα το πρόσωπο που ορκίστηκες να αγαπάς και να προστατεύεις, κάποια στιγμή αρχίζεις να πιστεύεις πως είναι αλήθεια. Πίστευα απολύτως ότι ήμουν ένα τίποτα, ότι δεν άξιζα την αγάπη και την τρυφερότητα.

Αντί να ζητήσω, λοιπόν, βοήθεια από την οικογένειά μου εκείνο το χριστουγεννιάτικο πρωινό, επέστρεψα σπίτι με τα παιδιά μου. Μου ζήτησε συγγνώμη και τον συγχώρησα. Το ίδιο μοτίβο κάθε φορά πριν και μετά από τις κρίσεις του. Είχε γίνει πλέον ρουτίνα. Υποσχέθηκε να αλλάξει, είπε όλα αυτά που έπρεπε, τα σωστά πράγματα. Πάντα το έκανε, όποτε τον βόλευε. Αντανακλούσε την ψευδαίσθηση που είχα όταν ήμουν στην αρχή της σχέσης μας: ο γλυκός, στοργικός άνθρωπος που αγάπησα. Ο άνθρωπος που παντρεύτηκα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι άλλαξε, αλλά οι φύσει κακοποιητικοί άνθρωποι δεν αλλάζουν μετά τον γάμο, απλά σταματούν να προσποιούνται. Αυτό μέχρι να πέσουν οριστικά οι μάσκες.

Το ίδιο βράδυ και οι τέσσερίς μας πήγαμε να γιορτάσουμε στους γονείς μου. Έβαλα μέικ απ για να καλύψω τις μελανιές στο πρόσωπό μου και προσποιήθηκα, ότι όλα ήταν μια χαρά. Χαμογελούσα σε όλες τις φωτογραφίες που βγάλαμε εκείνο το βράδυ και πόσταρα λίγες από αυτές τις χαρούμενες στιγμές στα social media. Κανείς δεν είχε ιδέα τι πραγματικά συνέβαινε. Κανείς δεν ήξερε πως το σπίτι μου ήταν εμπόλεμη ζώνη, ότι κάθε βράδυ έκλαιγα, ένιωθα παγιδευμένη και τρομαγμένη για μένα και τα παιδιά μου. Δεν πίστευα ότι θα ένιωθα τόσο απομονωμένη, μικρή και αδύναμη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά τα απαίσια Χριστούγεννα.

«Μου πήρε χρόνο να αντιδράσω»

Μου πήρε δυόμισι χρόνια μέχρι το μυαλό μου να πάρει ανάποδες στροφές και να νιώσω ξανά δυνατή και να φύγω για το καλό μας. Εάν δεν το έχετε περάσει, πιθανώς να μη μπορείτε να καταλάβετε πώς είναι. Ακούω τόση κριτική για τις γυναίκες και τις μητέρες που καταλήγουν σε τέτοιες καταστάσεις, που τους λένε έτσι απλά “φύγε, τι κάθεσαι”, λες και είναι το πιο εύκολο πράγμα. Στην πραγματικότητα, έρευνες έχουν δείξει ότι παίρνει κατά μέσο όρο επτά προσπάθειες φυγής, μέχρι την οριστική. Και η αλήθεια είναι, ότι αν δεν το έχεις ζήσει, δεν έχεις ιδέα πώς να αντιδράσεις.

Υπάρχουν αρκετά τρομακτικά περιστατικά που θα μπορούσα να γράψω. Κάποια ήταν ακόμη χειρότερα από όσα περιέγραψα ήδη. Συχνά χρειαζόταν να λέω ψέματα για το πώς τραυματίστηκα. Ματωμένα χείλη; Ω, το μωρό με δάγκωσε κατά λάθος. Μελανιές στα πόδια; Ω, γλίτρησα στο μπάνιο και άλλα τέτοια. Ζούσα τη ζωή μου στη σκιά του φόβου, γνωρίζοντας πόσο απρόβλεπτες ήταν οι διαθέσεις του. Όλα αυτά τα χρόνια με χτυπούσε, μου έριχνε γροθιές, ακόμη και όταν οδηγούσα, επειδή μπορεί να έχανα τον προσανατολισμό μου. Μερικές φορές προσπαθούσα να ανταποδώσω, να αντιδράσω, αλλά ήταν πολύ δυνατός και πολύ βαρύτερος από μένα. Απλά περίμενα να τελειώσει. Ο χειρότερος τραυματισμός που μπορώ να θυμηθώ είναι που με έσπρωξε πάνω σε μία γωνία και έκανα μία τεράστια μελανιά στην πλάτη και πονούσα για εβδομάδες. Έπεσα στο πάτωμα και με κλωτσούσε, ενώ προσπαθούσα να σηκωθώ. Πήγα τα παιδιά στον βρεφονηπιακό και είπα στη δουλειά πως ήμουν άρρωστη, ενώ πήγα να μείνω σε μία φίλη μου.

Εκείνη μου είπε ότι φοβόταν για την ασφάλειά μου και ότι θα μπορούσε να με είχε σκοτώσει, αν χτυπούσα το κεφάλι μου ή το λαιμό μου στη γωνία. Ήξερα ότι είχε δίκιο. Δεν πέρασε πολύς καιρός μετά από αυτό, όταν αποφάσισα να φύγω οριστικά. Ήταν καλοκαίρι. Μπήκε στο μπάνιο, όπου πλενόμουν, έσπασε την πόρτα της ντουζιέρας, ούρλιαζε, με έλεγε τρελή και άλλα ακατονόμαστα. Όταν βγήκα από το μπάνιο, μου πέταξε καρέκλα, αλλά αστόχησε και έκανε άλλη μία τρύπα στον τοίχο. Τότε τα παιδιά ήταν 3 και 5 ετών. Θυμάμαι να στέκομαι εκεί μην μπορώντας να κάνω τίποτα και τα παιδιά να τον παρακαλούν να σταματήσει. Δεν ήξερα αν μπορούσε και φοβήθηκα μην με σκοτώσει μπροστά τους, αν έμενα παραπάνω.

«Οι πληγές που κουβαλάω δεν ξέρω αν θα κλείσουν»

Έφυγα. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε, αλλά υπάρχουν πληγές που κουβαλάω και φοβάμαι πως δεν θα τις γιατρέψω. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Και ίσως τα παιδιά μου να δίνουν μάχη με πολλά από τα τραύματα που θα τους έχουν προκαλέσει όλα αυτά στα οποία έγιναν μάρτυρες.

Η βίαιη συμπεριφορά δεν αλλάζει, συνεχίζεται και τώρα φοβάμαι για την νυν σύντροφό του. Έκανα τα πάντα για να κρατήσω τα παιδιά μου ασφαλή, έφυγα και κίνησα γη και ουρανό για να τα προστατέψω από εκείνον με κάθε κόστος. Δεν θα του επιτρέψω ποτέ ξανά να τα πληγώσει και θα πάω στην άκρη της γης προκειμένου να το διασφαλίσω. Πιστεύω κάποια στιγμή ναμάθει από ταλάθη του. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να το κάνουν, τουλάχιστον χωρίς τη βοήθεια ειδικού. Δυστυχώς, οι περισσότεροι βίαιοι άνθρωποι δεν βλέπουν ότι υπάρχει πρόβλημα με τη συμπεριφοράτους και δεν θέλουν βοήθεια, αλλά να τα ελέγχουν όλα.

Είμαι θυμωμένοι που τα υπέροχα παιδιά μου έζησαν έναν τέτοιο εφιάλτη και κυρίως θυμωμένη με μένα που δεν το απέτρεψα νωρίτερα. Πονάω για αυτά, που είναι τόσο μπερδεμένα που πέρασαν τόσα σε τόσο μικρή ηλικία.

Δεν μοιράζομαι την ιστορία μου για λύπηση ή προσοχή, αλλά επειδή είναι η ζωή μου, η αλήθεια μου, όσο άσχημη κι αν είναι. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι υποψιασμένοι με τα σημάδια. Δεν ξέρω ποια είναι η λύση, αλλά ξέρω ότι μία από αυτές είναι να μην προσποιείσαι ότι η βία δεν υπάρχει».

Πηγή: Scarymommy

Διαβάστε επίσης:

«Με χτυπούσε στο κεφάλι με μπουκάλι, σκέπασα το παιδί για να μην πάνε πάνω του γυαλιά» [5]

«Σας παρακαλώ, τρέξτε! Δεν θα αλλάξει ποτέ!»: Το συγκλονιστικό κείμενο μητέρας για την ενδοοικογενειακή βία [6]

«Έχω διπολική διαταραχή, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να είμαι καλή μητέρα» [7]