«Η κόρη μας κινδύνευσε από εγκεφαλική αιμορραγία. Ξυρίσαμε τα μαλλιά μας για να μην κλαίει»

«Η κόρη μας κινδύνευσε από εγκεφαλική αιμορραγία. Ξυρίσαμε τα μαλλιά μας για να μην κλαίει»

Ναι, το να είναι κανείς γονιός έχει προκλήσεις. Και ειδικά αν έχει περισσότερα από ένα παιδί. Το καθένα ζητά το δικό του, πολλές φορές δεν προλαβαίνει με τις δουλειές και γενικά πολλά άλλα μένουν πίσω.

Και κάπου μέσα σε όλη αυτήν την τρέλα συμβαίνει κάτι που ανατρέπει τα πάντα και μας κάνει να συνειδητοποιούμε πως μεγαλύτερη σημασία έχει να είμαστε ενωμένοι.

Μία μητέρα περιγράφει τη δική της ιστορία και μας στέλνει ένα πολύ γλυκό μήνυμα.

«Είμαι πάνω από τον μέσο όρο. Αντί να έχω 2,5 παιδιά, έχω διανύσει το επιπλέον μίλι και έχω 3 ολόκληρα. Όταν γεννήθηκε η πρώτη μου κόρη μου δόθηκε ο αστραφτερός τίτλος “Μαμά” και ανακάλυψα πόσο δύσκολο είναι να είσαι γονιός.

Είναι η δυσκολότερη δουλειά που έκανα ποτέ και σκεφτείτε έχω υπάρξει σερβιτόερα. Όμως ο ρόλος της μαμάς είναι πολύ πιο διασκεδαστικός από το σέρβις και το να σε πληρώνει κανείς με αγάπη και φιλιά έχει πολύ περισσότερη αξία από το οποιοδήποτε tip.

Μετά ήρθε η δεύτερη κόρη μου. Με προειδοποίησαν για καινούριες δυσκολίες. Όμως ανακάλυψα ότι και το πρώτο παιδί βοηθά με το δεύτερο. Μου έφερνε πάνες, με βοηθούσε να την διασκεδάσουμε, αλλά και να βρούμε το χαμένο καλτσάκι του μωρού. 

Και μετά έμεινα έγκυος στο τρίτο παιδί. Ο κόσμος έλεγε, ότι ως γονείς τώρα θα ήμασταν υπεράριθμοι. Δύο χέρια και δύο πόδια για έναν επιπλέον άνθρωπο μου έλεγαν. Όμως, ξανά το παιδί #1 και το παιδί #2 ήταν πολύ πρόθυμα να βοηθήσουν για το παιδί #3, το αγοράκι μας. 

Και παρά το γεγονός, ότι δεν είναι εύκολο, είμαι ικανή να κρατήσω τρία παιδιά στα γόνατά μου. Όμως, υπάρχει μία μικρή λεπτομέρεια στις απαιτήσεις της ανατροφής που αποδεικνύει ότι μπορεί να είναι δύσκολη. 

Υπάρχουν μέρες που με το ζόρι μπορώ να ταΐσω και τα τρία και να πλύνω τα πιάτα, όταν ακούω από παντού μικρές φωνούλες να φωνάζουν εν χορώ “πεινάω”. Τους δίνω την επιλογή. Θέλετε αυτό ή το άλλο;

Το καθένα φωνάζει το δικό του, εκτός από το τρίτο παιδί που φωνάζει την αγαπημένη του λέξη: “Όχι”. Και αρχίζει ο παραλογισμός. Α, δεν μ αρέσει εκείνο, α το άλλο έχει τυρί και πάει λέγοντας. Μετά διψάνε, και άντε πάλι από την αρχή. Και κάπου εκεί θέλω να τραβήξω τα μαλλιά μου…

Και κάπου εκεί θυμήθηκα, ότι τα ξύρισα.

Στις 29 Μαΐου η μεγάλη μου κόρη έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία και ήταν σχεδόν νεκρή. Ξύρισαν το κεφάλι της για να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Ο άντρας μου κι εγώ ξυρίσαμε το κεφάλι μας για να την στηρίξουμε. 

Δεν μπορείς διαφορετικά, όταν βλέπεις το μωρό σου να σε κοιτάζει γεμάτο δάκρυα από τον πόνο, με ένα σωρό καλώδια και σωληνάκια και το καραφλό κεφαλάκι του τυλιγμένο με γάζες. Κι εκεί σε κοιτά και σε ρωτά γιατί; Γιατί να έπρεπε να κοπούν τα μαλλάκια της; 

Θα τα ξαναμεγαλώσουμε πάλι μαζί. Θα ξυνόμαστε σαν τρελοί όσο θα μεγαλώνουν. Θα φοράμε ασορτί μπαντάνες και θα παραπονιόμαστε όλο το καλοκαίρι, ότι το καπέλο στο κεφάλι μας είναι πιο ζεστό από ό,τι αν είχαμε μαλλιά.

Και όταν τα μαλλιά μας θα ξαναμεγαλώσουν, θα πάμε μαζί στο κομμωτήριο για να τα περιποιηθούμε. Γιατί αυτή είναι η κόρη μου κι εγώ η μαμά της. Όπως και των άλλων δύο παιδιών μου. Είναι τα μωρά μου και ναι είναι δύσκολο, αλλά έχουμε ο ένας τον άλλον και πολλή αγάπη κάθε λεπτό γύρω μας.

Πηγή: Love What Matters

Διαβάστε επίσης:

Τέξας: Αυτή είναι η «μοίρα» του σχολείου μετά το μακελειό με τα 19 νεκρά παιδιά

ΗΠΑ: Ξεκίνησε ο εμβολιασμός των παιδιών κάτω των 5 ετών – Τι θα γίνει στην Ευρώπη

Οξεία γαστρεντερίτιδα στα παιδιά: Οι απαντήσεις στις πιο συχνές ερωτήσεις των γονιών