- Infokids.cy - https://www.infokids.cy -

«Η ηλικία των 3 ετών ήταν τότε που άλλαξαν τα πάντα!»: Ένας μπαμπάς εξομολογείται

Τα μωρά σας δεν είναι και τόσο μωρά πια. Τα πρώτα χρόνια που όλα σας έμοιαζαν όμορφα, μαγικά, ξεχωριστά πέρασαν πολύ γρήγορα και πλέον το μικρό σας ζουζουνάκι βρίσκεται στο κατώφλι της ηλικίας των 3 ετών…

Και ενώ η όλη εμπειρία του να αποκτάς παιδί είναι πρωτόγνωρη και πολύ δύσκολη, κανείς δεν σας έχει προετοιμάσει γι’ αυτό που πρόκειται να γίνει στην ηλικία των 3, τότε που η φαντασία συγκρούεται με την ωμή πραγματικότητα.

Ο Serge Bielanko γράφει στο mom.me.com [2] για αυτήν ακριβώς την χρονική στιγμή στην πορεία ενός γονιού, την εμπειρία του ως μπαμπάς ενός τρίχρονου αγοριού!

«Σίγουρα το να γίνεσαι γονιός είναι κάτι τόσο ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Πριν το καταλάβεις έχουν έρθει τα πρώτα γενέθλια του παιδιού σου, οι πρώτες λέξεις, τα πρώτα βήματα και τα πρώτα δάκρυα στα δικά σου μάτια. Η χαρά και η ικανοποίηση που νιώθεις δεν αλλάζει όσα παιδιά και να κάνεις. Και είναι για όλα η κάθε στιγμή διαφορετική. Είμαι πατέρας τριών και σας μιλάω από πείρα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις αλλαγές στη συμπεριφορά τους, ανάλογα με την ηλικία τους. Ποτέ το ένα σου παιδί δεν μοιάζει με το άλλο, όσα κοινά κι αν προσπαθείς να βρεις. Ναι, θα υπάρξουν ορισμένα στοιχεία που θα σου θυμίζουν παλιές εμπειρίες, αλλά κανένα τους δεν θα είναι απόλυτα ίδιο.

Και το κατάλαβα με το τρίτο μου παιδί, τον Charlie, ο οποίος είναι, σήμερα, τριών. Τα τρία, ξέρετε, είναι η ηλικία που το κλάμα αποκτά κάποιο νόημα, για τα παιδιά. Δεν έχει να κάνει μόνο με το φαγητό, την ξεκούραση, την καθαριότητα. Στα τρία τα παιδιά κλαίνε και ξέρουν γιατί! Παίζουν με την υπομονή σου, προσπαθώντας να αποκτήσουν αυτό που θέλουν και συ μένεις να κοιτάζεις μέχρι που θα φτάσει όλο αυτό. Θέλεις να το αφήσεις να μεγαλώσει, παραμένει, όμως, πάντα το παιδί σου, το μικρό μωρό σου…

Όταν ήταν 1 ή 2 ο Charlie ήταν πιο… “απαθής” και δεν το λέω με κακία, ήταν πιο “βολικός”, πιο χαριτωμένος. Τώρα η προσωπικότητά του ξεπηδά από μέσα του πολύ έντονα. Σε αυτή την ηλικία όλα αποτελούν ερεθίσματα για κείνον. Αλλάζει το σώμα του, αλλάζει το μυαλό του και όλα εκείνα που μας λένε οι παιδίατροι και οι παιδοψυχολόγοι. Τώρα, πια όμως η επανάσταση είναι πραγματικότητα. Ξεπερνά όρια και έτσι έρχεται σε επαφή με τα πιο λεπτά σημεία του να είσαι ζωντανός. Ο κίνδυνος δεν τον τρομάζει και σίγουρα ο πόνος δεν τον απωθεί…

Και υπάρχει κάτι μεγαλειώδες στο να παρακολουθείς ένα τρίχρονο να αναπτύσσει ένα δικό του πάθος. Όταν ο Charlie έγινε 3 απέκτησε ένα απίστευτο πάθος για τα πυροσβεστικά οχήματα. Έτσι ξαφνικά, ένα βράδυ, επιστρέφοντας οικογενειακώς στο σπίτι, είδε ένα παρκαρισμένο στην αυλή ενός γείτονα και “κόλλησε” μαζί του. Ούτε ο μεγαλύτερος γιος μου ούτε η κόρη μου είχαν ποτέ παθιαστεί με κάτι τόσο πολύ. Κάθε φορά που θα αντικρίζαμε ένα εκείνος θα το έδειχνε, θα φώναζε, θα το κοιτούσε επίμονα…

Τα πυροσβεστικά οχήματα είναι η λατρεία του Charlie. Και ήταν η πρώτη μου επαφή με έναν τρίχρονο που παθιάστηκε τόσο με ένα όχημα. Συνήθως, τα παιδιά ασχολούνται με κάτι και έπειτα το βαριούνται, εκείνος όμως όχι.

Και το πάθος του αυτό φέρνει κάθε φορά μια ψυχική ανάταση μέσα στο αυτοκίνητο. Όλοι χαμογελάμε όταν τον ακούμε κι ας μην μπορούμε να εξηγήσουμε το γιατί. Είναι ο γιος μας, ο αδερφός μας, το αγόρι μας.

Aυτό το λαμπερό πρόσωπο των 3 ετών φυλακίστε το στην μνήμη σας. Κρατήστε το για πάντα εκεί, όλοι. Γιατί γρήγορα θα υπάρχει μόνο σαν ανάμνηση. Σε λίγα χρόνια θα το κοιτάζετε απέναντί σας στο σαλόνι, τον κήπο, δίπλα σας στο αυτοκίνητο και θα αναπολείτε τις μέρες που φώναζε “πυλοβετικό” από το πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου…».