Ο συγγραφέας Στέφανος Ξενάκης [2] είναι από τους χρήστες των social media που απολαμβάνουμε να διαβάζουμε, για τις εξαιρετικές αναρτήσεις του που πραγματικά μιλούν στην καρδιά -ακόμα κι αν δεν είσαι μπαμπάς και δη χωρισμένος [3], όπως εκείνος.
Σε μία από τις τελευταίες αναρτήσεις του περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια τη στιγμή που επιστρέφει από τις διακοπές [4] με τα παιδιά του και ετοιμάζεται να τα γυρίσει στο σπίτι που αποτελεί τη βασική κατοικία τους, δηλαδή στο σπίτι της μαμάς τους, με την οποία εδώ και χρόνια έχουν χωρίσει. Το συναίσθημα δεν είναι καθόλου εύκολο -όποιος το έχει ζήσει μπορεί να καταλάβει. Όμως υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί.
Διαβάστε τη συγκινητική ανάρτηση:
“Επιστροφή μετά από οκτώ μέρες διακοπές στο νησί. Οκτώ άτομα κι η παρέα, σε ένα μεγάλο αυτοκίνητο.
Η επιστροφή όμως άχαρη. Απότομη προσγείωση. Ειδικά όταν έχεις να επιστρέψεις και τα παιδιά σου. Κι όταν αυτές τις οκτώ μέρες επέλεξες να είναι και με τις φίλες τους, άρα να μην τις χορτάσεις. Ειδικά όταν είσαι χωρισμένος μπαμπάς και περιμένεις δύο απογεύματα τη βδομάδα, δύο ΣΚ τον μήνα και 15 μέρες διακοπές το καλοκαίρι να χαρείς τα παιδιά σου. Από την άλλη όμως επιλέγεις να βάλεις πιο πάνω τις ανάγκες των παιδιών σου από τις δικές σου και καλά κάνεις.
Επιστρέφω έναν-έναν τους επιβάτες στον προορισμό τους και το έχω σχεδιάσει καλά να αφήσω τις δικές μου τελευταίες. Σε κάποια φάση η μικρή μου προτείνει να πάμε να φάμε κάπου και οι οκτώ μας, παρά το περασμένο της ώρας. Αντιδρούν οι περισσότεροι κι εγώ λίγο πονηρά για να τσιμπήσουμε οι τρεις μας όταν θα έχουμε μείνει τελευταίοι.
Όταν πια είμαστε οι τρεις μας τους το ξεφουρνίζω: «Πάμε να τσιμπήσουμε οι τρεις μας?» «Μπαμπά μόλις μίλησα με τη μαμά και θα μας ετοιμάσει φαγητό». Ξεροκαταπίνω τη γουλιά μαζί και το βαρύ συναίσθημα. Εδώ το έχω να της το πω «θα πήγαινες με τους άλλους αλλά όχι με τον μπαμπά..», αλλά έχω κάνει πολλή δουλειά για να ρίξω άδικα το βαρύ μου συναίσθημά στις πλάτες των παιδιών μου. Καπάκι έρχεται κι άλλη μαχαιριά «Μπαμπά και κάτι άλλο, τώρα που θα μείνουμε οι τρεις μας που μας θέλεις, μην κάνουμε και μία ώρα»…
Είναι παράδοση όταν επιστρέφω τα παιδιά μου, να κάνουμε μια συνάντηση οι τρεις μας να πούμε τα δικά μας και να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας.
Μου κόβονται τα πόδια, αλλά έχω επιλέξει να το πιω μόνος το ποτήρι αυτό. Το έχω ανάγκη κι ας πονάει.
Αφήνω τα παιδιά μου στη μαμά τους, κάνουμε αγκαλίτσες και προσπαθώ να κρατήσω το συναίσθημά μου για μένα. Τις χαιρετάω. Καπάκι στέλνω μήνυμα στο κορίτσι μου ότι θέλω να μείνω μόνος το βράδυ αυτό, γιατί το έχω πολλή ανάγκη. Εδώ φαίνεται το μεγαλείο μιας όμορφης σχέσης. Να μοιράζεται τη χαρά σου, αλλά ακόμη πιο πολύ να κατανοεί τη δυσκολία σου. «Εννοείται μωρό μου».
Έρχεται η ώρα να ανοίξω το πορτ παγκάζ και ξέρω τι θα αντικρύσω. Το θέαμα της τελευταίας βαλίτσας με παγώνει ολόκληρο. Ξεκλειδώνω την πόρτα του σπιτιού. Το πρώτο πράγμα που ακούω είναι η γκρίνια του Λάκη, του γατούλη μου. Όποιος έχει ζωάκι σπίτι ξέρει ότι αυτά τα πλάσματα είναι η απόλυτη ενσυναίσθηση. Τον παίρνω αγκαλιά, μου τρίβεται, ξαναγινόμαστε ένα μετά από καιρό. Έχω ανοίξει την πόρτα για να βγει στον κήπο. Μετά από λίγο βλέπω την μικρή μαύρη γατούλα new entry από την παρέα του κήπου να έχει μπει μέσα και να τρώει το φαγητό του Λάκη.
Είμαι στο τσακ να την διώξω ευγενικά, αλλά το ξανασκέφτομαι «Άστο να φάει με την ψυχή του».
Βρίσκω παρηγοριά στο πληκτρολόγιο ως συνήθως.
Θυμάμαι την συγκλονιστική ομιλία του Μπουτάρη στο tedx Θεσσαλονίκης με θέμα «Η Γοητεία της Τόλμης». Εκεί που έχει χάσει τη γυναίκα του και μένει μόνος πια στο σπίτι. «Ξέρεις τι είναι να μπαίνεις σπίτι και να είσαι αυτός που θα ανάψει τα φώτα?». Δεν έχω ξανακούσει πιο ακριβή ορισμό της μοναξιάς.
Υπάρχει μια λεπτομέρεια εδώ, που μόνο λεπτομέρεια φυσικά δεν είναι.
Αν είσαι καλά με σένα, είσαι καλά με όλο τον κόσμο.
Ευτυχώς το‘χω δουλέψει αυτό.
Μου χαμογελάω μέσα μου και πάω για ύπνο.
Αύριο είναι μια καινούργια μέρα.”
Διαβάστε ακόμα:
Επιστροφή μαθητών στα σχολεία: Τα μέτρα που αποφάσισε η Επιτροπή [5]
Κυπριακό δικαστήριο ανοίγει τον δρόμο για το shared parenting [6]