Ο δημοσιογράφος Λουκάς Χριστοδουλίδης είχε μια πολύ όμορφη κουβέντα με τον εκπαιδευτικό, σχολικό σύμβουλο και συγγραφέα Νίκο Λεκκό με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Η εμπειρία της συμβουλευτικής: πρακτικές εφαρμογές για γονείς και εκπαιδευτικούς».
To βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φυλάτος (Fylatos Publishing). «Μια προσπάθεια βασισμένη σε εμπειρίες συμβουλευτικής που δεν αγνοεί το συναίσθημα του παιδιού ούτε τις ανάγκες του», σύμφωνα με τον συγγραφέα.
Πως γεννήθηκε η ιδέα συγγραφής του βιβλίου σας υπό τον τίτλο «Η εμπειρία της Συμβουλευτικής» και τι περιλαμβάνει;
«Η συγγραφή ενός βιβλίου είναι μοίρασμα. Το συγκεκριμένο το γέννησε η ανάγκη που συνάντησα όλα αυτά τα χρόνια που εργάζομαι στην εκπαίδευση. Η ανάγκη γονιών κι εκπαιδευτικών για το τι πρέπει να κάνουν ώστε να διαχειριστούν τις ανάγκες των παιδιών αλλά και πώς μπορούν να βοηθήσουν τα ίδια να τις διαχειριστούν με τον κατά τον δυνατό ασφαλή τρόπο.
Γράφοντάς το προσπάθησα να μοιραστώ τις δικές εμπειρίες και τον τρόπο που μπόρεσα εγώ να ανταπεξέλθω. Προσπάθησα να παρουσιάσω με απλό, αλλά όχι απλοϊκό τρόπο, πρακτικές εφαρμογές διαχείρισης καταστάσεων που φέρνουν γονείς κι εκπαιδευτικούς σε θέση αναζήτησης λύσης.
Το βιβλίο δεν είναι εγχειρίδιο. Άλλωστε δεν υπάρχει εγχειρίδιο για το μεγάλωμα ενός παιδιού. Είναι όμως ένα βιβλίο το οποίο δίνει κάποιες ιδέες για δράση που αρκετές φορές φάνηκε να έχουν θετικό αποτέλεσμα».
Όπως αναφέρεται σε σχετικό δελτίο τύπου για το βιβλίο σας πρόκειται για «μια προσπάθεια βασισμένη σε εμπειρίες συμβουλευτικής που δεν αγνοεί το συναίσθημα του παιδιού ούτε τις ανάγκες του». Λίγοι γονείς πιστεύετε δίνουν την πρέπουσα βαρύτητα στο να γίνουν τα παιδιά τους συναισθηματικά έξυπνα;
«Νομίζω πως το συναίσθημα αγνοείται, ειδικά αν μας φέρνει σε δύσκολη θέση. Και σπεύδουμε να το καθηλώσουμε ή να το εξαφανίσουμε. Μιλάμε για διάφορους εγγραμματισμούς (ψηφιακό, περιβαλλοντικό κλπ). Αγνοούμε τον συναισθηματικό εγγραμματισμό με αποτέλεσμα τα παιδιά να νιώθουν άβολα ή ένοχα όταν έχουν συναισθήματα. Το συναίσθημα δεν είναι νοσηρή κατάσταση.
Είναι σύμφυτο της ανθρώπινης φύσης. Και κάθε συναίσθημα γεννά μια ανάγκη ή το αντίστροφο. Έχουμε κάνει το μεγάλωμα των παιδιών ένα κυνήγι επιτευγμάτων. Αγνοώντας τις ανάγκες έχουμε συναισθηματικά αναλφάβητα παιδιά κι αργότερα συναισθηματικά ακρωτηριασμένους ενήλικες».
Θα ήθελα στο σημείο αυτό να μας αναλύσετε περισσότερο αυτό που αναφέρεται στο δελτίο τύπου του βιβλίου σας «Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί είμαστε οι ενήλικες της πρώτης γραμμής. Χρειάζεται να είμαστε το αυτί, το στόμα, η αγκαλιά, οι τροφείς του ονείρου για κάθε παιδί».
«Κάθε παιδί έρχεται με τις ανάγκες του, τα χαρίσματά του, τα ελλείματα και τα πλεονάσματά του. Ένα μαγικό πλάσμα που εξελίσσεται αυτόνομα κι όχι σαν εγωιστική συνέχειά μας. Τα παιδιά, μιλάνε, ακούν, καταλαβαίνουν, νιώθουν, εκφράζονται με τον δικό τους τρόπο. Οι ενήλικες που είμαστε παρόντες στη ζωή τους, πιστεύω πως χρειάζεται να είμαστε τα εφαλτήρια κι όχι τα βαρίδια της ζωής τους.
Σε έναν κόσμο που θεωρεί το παιδί τροχοπέδη στους σχεδιασμούς της δικής μας ζωής είναι ανάγκη να κάνουμε μια μικρή παύση. Να σταθούμε δίπλα του και να το βοηθήσουμε να βρει τη θέση του. Αυτή η παύση είναι αναγκαία και για μας. Μας βοηθά να δούμε τη ζωή μας με άλλο μάτι. Η αγκαλιά είναι ευεργετική αμφίδρομα. Το να μεγαλώνεις παιδί δεν σημαίνει απλά να το περνάς ασφαλές από το ένα ηλικιακό έτος στο άλλο, από την μια τάξη στην άλλη. Η ζωή είναι όνειρα, σίγουρα όχι όλα πραγματοποιήσιμα, αλλά χωρίς όνειρο δεν προχωράς μπροστά».
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η συναισθηματική ισορροπία αποτελεί προϋπόθεση για τη σχολική επιτυχία;
«Ένα παιδί φροντισμένο συναισθηματικά, με συναισθηματική ισορροπία όπως αναφέρατε, σίγουρα μπορεί να ανταπεξέλθει καλύτερα στις ανάγκες της σχολικής πραγματικότητας και τις προκλήσεις της.
Είναι έτοιμο να χαρεί την επιτυχία ως οδοδείκτη σωστής πορείας, να διαχειριστεί την αποτυχία χωρίς να νιώθει αποτυχημένο, να μην τρομάζει με τη χαρά ή τη λύπη. Ένα παιδί με συναισθηματική ισορροπία μπορεί να διαχειριστεί τις αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή του και να βρει νόημα σε όσα κάνει».
Για το τέλος, θα ήθελα να μου πείτε τι πραγματικά χρειάζεται τελικά ένα παιδί για να είναι χαρούμενο και συναισθηματικά υγιές;
«Κάθε παιδί είναι μοναδικό. Χρειάζεται όμως να νιώθει κι έτσι. Πολλές φορές λέμε «μα το ξέρει». Το παιδί χρειάζεται διαρκή επιβεβαίωση, όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις. Να ξέρει και να νιώθει σημαντικό, να νιώθει ότι είναι η προτεραιότητά μας.
Ένα παιδί για να μεγαλώσει χρειάζεται να αφήσουμε λίγο τον εγωισμό μας στην άκρη, να κατεβάσουμε την επαγγελματική επιτυχία και την κοινωνική καταξίωση από το βάθρο του απόλυτου κι ιδανικού στόχου. Το να μεγαλώνεις ένα παιδί δεν σημαίνει αυτοθυσιάστηκες ενέργειες κι επιδείξεις «καλού γονιού». Είναι συνοδοιπορία και συνδημιουργία. Κορυφαία ανάγκη κάθε παιδιού είναι η αγάπη και η αποδοχή. Χιλιοειπωμένο, αλλά ακόμα ζητούμενο».
Διαβάστε επίσης:
Πόσο συχνά πρέπει να γυμνάζεστε για να δείτε αποτελέσματα;
Ανησυχία Συλλόγου Ψυχολόγων για υπερπροβολή περιστατικών ενδοσχολικής βίας
