- Infokids.cy - https://www.infokids.cy -

«Η απροσδόκητη καισαρική μου με έκανε να νιώσω λιγότερο μητέρα»

Επιλόχειος θυρεοειδίτιδα: Όταν το σώμα σου στρέφεται κυριολεκτικά εναντίον σου

Ονειρευόταν πάντα να γίνει μητέρα και η είδηση της εγκυμοσύνης της τη γέμισε χαρά και συγκίνηση.

Ήθελε να ζήσει την εμπειρία της γέννησης λεπτό προς λεπτό, να νιώσει την κάθε σύσπαση του κορμιού της για να γεννήσει το μωρό της.

Όμως,  μία καισαρική τομή,  που κρίθηκε απαραίτητη, την έκανε να νιώσει ένα περίεργο συναίσθημα: ότι δεν ήταν αρκετά μητέρα, ακριβώς γιατί «μεσολάβησαν» άλλοι για να έρθει στη ζωή το παιδί της.

Ονειρευόμουν πάντα τη στιγμή που θα έκανα παιδί

«Προτού γίνω για πρώτη φορά μητέρα νωρίτερα φέτος, δεν έδινα και πολύ σημασία σε ένα πλάνο γέννας. Γνώριζα ότι θα ήθελα να μεταφερθώ με ασφάλεια στο μαιευτήριο, ότι ο σύζυγός μου θα ήταν στο πλευρό μου, ότι οι γιατροί μου θα ήταν εκεί για να κάνουν ό,τι χρειαζόταν για να βγούμε από αυτή τη διαδικασία ζωντανοί και ασφαλείς εγώ και το μωρό μου.

Ωστόσο, η κόρη μου γεννήθηκε και αν ήταν γερή, δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο, μέχρι τη στιγμή που ανακάλυψα τελευταία στιγμή ότι έπρεπε να κάνω καισαρική τομή και αυτό με ένοιαζε περισσότερο από όσο φανταζόμουν.

Ήθελα όσο τίποτε άλλο να μείνω έγκυος, αλλά ήταν εννέα δύσκολοι μήνες. Η τεράστια κοιλιά μου με εμπόδιζε ακόμη και να κοιμηθώ τη νύχτα. Συν δύο τρεις έκτακτες επισκέψεις στο μαιευτήριο στο τρίτο τρίμηνο μου και μέχρι το τελευταίο ραντεβού μου, είχα εξαντληθεί. Ήταν η ημέρα του τοκετού μου, το μωρό μου ήταν με το κεφάλι κάτω, αλλά δεν είχα διαστολή. Ούτε ένα εκατοστό.

“Ας προχωρησουμε σε πρόκληση τοκετού” είπε ο γιατρός μου και συμφώνησα. Δεν μπορούσα να ελέγξω και πολλά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, αλλά αυτό μου έδωσε έναν μικρό έλεγχο των πραγμάτων, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Θα πήγαινα στο νοσοκομείο την προγραμματισμένη ημερομηνία και ώρα και θα γεννούσα. Το επόμενο πρωί άρχισαν συσπάσεις. Ναι, θα γεννούσα.

Θα έμπαινα στη διαδικασία του τοκετού και ήμουν ανέλπιστα ήρεμη. Σε αυτό το σημείο, ήμουν τόσο κουρασμένη από όλη την εγκυμοσύνη και το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν ότι όλοι αυτοί οι εννέα μήνες φτάνουν στο τέλος τους και επιτέλους θα αγκαλιάσω το μωρό μου. Το κοριτσάκι που πάντα ονειρευόμουν.

Πάλευα μία ημέρα τοκετού στο σπίτι, βλέποντας Grey’s Anatomy με τη μητέρα και τον σύζυγό μου δίπλα μου. Όταν τελικά, αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να πάω στο μαιευτήριο, σοκαρίστηκα όταν ανακάλυψα ότι ήμουν ήδη στα μισά για πλήρη διαστολή και η επισκληρίδειος ήταν σαν αεράκι. Έφαγα μία γρανίτα, ξάπλωσα στο κρεβάτι, γυμνή από τη μέση και κάτω και παρακολουθούσα Golden Girls μεταξύ των επισκέψεων από τη μαία μου.

Το πρωί ο γιατρός μου μπήκε στο δωμάτιο για να με εξετάσει. Σταύρωσα τα χέρια μου και προσευχήθηκα να τελειώσει όλο αυτό γρήγορα.

Ήταν τότε που έμαθα ότι θα γεννούσα με καισαρική τομή. Είχαν περάσει 12 ώρες από την ώρα που μπήκα στο νοσοκομείο και η μόνη πρόοδος που είχα κάνει ήταν ακόμη ένα εκατοστό διαστολής. Σύμφωνα με τον γυναικολόγο μου, δεν θα είχα παραπάνω διαστολή.

Με έπιασε πανικός. Δεν το είχα σχεδιάσει αυτό. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν ήξερα τι θα σήμαινε αυτό για μένα.

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα

Πριν μπω σε αυτή τη διαδικασία, ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του χειρουργείου κάτω από δυνατά φώτα, όταν ένας αναισθησιολόγος προσπαθούσε να μου εξηγήσει τι επρόκειτο να συμβεί. Το ανεξέλεγκτο σοκ ήταν κάτι που πίστευα ότι δεν θα μου συμβεί ποτέ. Δεν το περίμενα ποτέ, δεν είχα ποτέ κάνει στη ζωή μου εγχείριση.

Για μισή ώρα ήμουν στο χειρουργικό κρεβάτι με τους γιατρούς να κάνουν ό,τι ήταν δυνατό και ένα μωρό να βγαίνει από το σώμα μου. Ένιωσα τα όργανά μου να μετακινούνται και κοιτούσα το ρολόι. Προσπαθούσα να τραβήξω την κουρτίνα για να δω το μωρό μου, αλλά το μόνο που μπορούσα να δω ήταν τα μικροσκοπικά της πατουσάκια.

Πότε θα τελείωνε όλο αυτό; Πότε θα την έβλεπα;

Σύντομα, ο σύζυγός μου βρέθηκε στο πλευρό μου και άκουσα για πρώτη φορά το κλάμα της: Η Πενέλοπε Ρις ήρθε στον κόσμο. Το πρώτο πράγμα που ρώητσα είναι αν είχε μαλλιά.

Είχε. Μου την έδωσαν για λίγο να τη δω και μετά την πήραν.

Οι πρώτες εβδομάδες ήταν εφιάλτης

Τον πρώτο καιρό χρειαζόμουν βοήθεια για να πάω στην τουαλέτα, να ντυθώ και να ανέβω τις σκάλες. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι χωρίς να με βοηθήσει ο σύζυγός μου. Δεν κοιμόμουν, δεν μπορούσα να θηλάσω…

Ένα βράδυ καθόμουν στον καναπέ, κρατούσα το μωρό μου και τότε “αυτό” με χτύπησε: Το έχασα… “Αυτό” ήταν όλες οι όμορφες στιγμές που μία μαμά περιμένει να ζήσει στο μαιευτήριο. Αυτές τις στιγμές που έχεις πρόσωπο με πρόσωπο με το μωρό σου, το να το κρατάς στα χέρια σου τις πρώτες λίγες στιγμές αφότου ήρθε στη ζωή. Έχασα αυτά τα πρώτα 30 λεπτά της ζωής της…

Άρχισα να ρωτάω τα πάντα: Ήταν σωστό να πω ότι γέννησα και άλλοι έκαναν όλοι τη δουλειά πάνω σε ένα χειρουργικό κρεβάτι; Ο γυναικολόγος μου μου είπε ότι μπορεί να ξανακάνω καισαρική και στο μέλλον. Προφανώς δεν θα μάθω ποτέ πώς είναι να σπρώχνω για να βγει από το σώμα μου το μωρό μου.

Ένιωσα ότι δεν γέννησα πραγματικά ένα παιδί, αλλά ότι απλά έκανα μία επέμβαση. Ό,τι ένιωσα μέσα στην κοιλιά μου σχεδόν ένα χρόνο, πέταξε μακριά. Ήμουν έγκυος και τότε δεν ήμουν. Εξαντλήθηκα σε όλη την εγκυμοσύνη και τελικά έκανα μία επέμβααση… Κάποιος άλλος έβγαλε το μωρό από την κοιλιά μου, όχι εγώ… Ράγισε η καρδιά μου, ένιωθα λιγότερο μητέρα.

Πέρασε καιρός μέχρι να αρχίσω να συνειδητοποιώ ότι είχα ένα υγιές, όμορφο μωρό και άξιζε περισσότερο από ένα φυσιολογικό τοκετό. Μπορεί να μην έκανα ωθήσεις για να τη γεννήσω, αλλά ήμουν μία δυνατή γυναίκα που την χειρούργησαν ενώ είχε τα μάτια της ανοιχτά. Δεν έζησα τα πρώτα 30 λεπτά της ζωής της, αλλά είμαι εκεί κάθε λεπτό για εκείνη. Μπορεί να ήταν ένα δύσκολο ταξίδι, αλλά αξία είχε ο προορισμός.

Πηγή: mom.com