Γιατί ξέρω ότι στον καιρό που θα ‘ρθει, αυτές οι στιγμές των δυο μας, δεν θα υπάρχουν.
Είναι στιγμές
Όταν κρατάω το πρωτότοκο παιδί μου στην αγκαλιά μου, το σφίγγω δυνατά- που αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσα ποτέ να συνηθίσω ότι δεν θα είναι πλέον απλά εμείς οι τρεις. Εγώ, ο σύζυγός μου και ο γιος μας.
Όταν αγκαλιάζει το πρόσωπό μου και φιλάει το μάγουλό μου, ή όταν τα μικρά του χέρια αγκαλιάζουν το λαιμό μου καθώς πηδάει πάνω μου.
Όταν πετάει ένα παιχνίδι στα πόδια μου για να παίξουμε. Ή χώνεται στην αγκαλιά μας καθώς παρακολουθούμε μια ταινία.
Όταν τα σκέφτομαι αμέσως γεμίζω με ανησυχία.
Γιατί ξέρω ότι στον καιρό που θα ‘ρθει, αυτές οι στιγμές που συνήθως αποτελούνται μόνο από εμάς δεν θα είναι τα ίδιες. Όταν ένα ακόμα μέλος θα μπει στο κάδρο.
Και δεν είμαι σίγουρη ότι είμαι προετοιμασμένη για αυτό. Γιατί το να έχεις ένα δεύτερο παιδί αλλάζει τη δυναμική των πάντων. Και δεν έχω ιδέα πώς θα αλλάξει η σχέση μου με το πρωτότοκο παιδί μου, αλλά φοβάμαι ότι θα πάρει λιγότερο από εμένα.
Καθώς η προσοχή μου ανακατευθύνεται για τη φροντίδα ενός άλλου όντος.
Καθώς πρέπει να βρω τον τρόπο να ισορροπήσω την εξέλιξη μου, σε μητέρα δύο παιδιών.
Καθώς ίσως αντιμετωπίσω ξανά τα προβλήματα της επιλόχειας κατάθλιψης.
Καθώς γίνομαι ξανά όλη
Γιατί το πρωτότοκο παιδί μου μου έδειξε το δρόμο και με άλλαξε σαν κανένα άλλο.
Και φοβάμαι ότι το πρωτότοκό μου παιδί θα έχει δυσκολία να αναγνωρίσει τη νέα εκδοχή της μητέρας του.
Γιατί είναι τόσο συνηθισμένο με το να είμαι η μαμά που θα παρατήσει οποιαδήποτε στιγμή για να παίξει μαζί του. Ή η μαμά που θα τρέχει πίσω και μπρος στο δωμάτιό του, κουβαλώντας τον στην πλάτη της. Ή η μαμά που βρίσκει την ενέργεια να κάνει σχεδόν οτιδήποτε με αυτόν, ανεξάρτητα από το πόσο κουρασμένη είναι.
Οπότε τι συμβαίνει όταν γίνομαι η μαμά που δεν μπορεί απλά να αφήσει το μωρό και να έρθει να παίξει; Ή όταν δεν μπορώ να τον κουβαλήσω στην πλάτη μου για εβδομάδες καθώς το σώμα μου μετά τον τοκετό δεν αντέχει; Ή όταν απλά δεν έχω την ενέργεια επειδή ο μικρός του αδερφός ή αδερφή με κράτησε ξύπνια όλη τη νύχτα;
Θα του είναι δύσκολο να κατανοήσει τη μετάβαση; Ότι δεν θα έχω τη δυνατότητα να κάνω τόσα πολλά όσα έκανα πριν; Ότι πρέπει να μοιράζω την προσοχή μου; Θα είναι μια πιο δύσκολη μετάβαση για αυτό όσο και και για μένα;
Αυτά είναι τα πράγματα που με κάνουν να φοβάμαι να αποκτήσω ένα δεύτερο παιδί – δικαιολογημένα. Γιατί δεν θέλω το πρωτότοκο παιδί μου να αισθάνεται ότι έχασε τον προηγούμενο ρόλο. Δεν θέλω να αισθανθεί εγκαταλελειμμένο – ή ακόμα και μπερδεμένο καθώς προσπαθεί να κατανοήσει όλες αυτές τις αλλαγές.
Γιατί το πρωτότοκο παιδί μου, μου έδειξε το δρόμο και με άλλαξε σαν κανένα άλλο. Και ποτέ δεν θέλω να νιώσει ότι είναι ασήμαντο, κατά κάποιον τρόπο.
Ειλικρινά, όπως λένε ότι ποτέ δεν είσαι πραγματικά προετοιμασμένη να γίνεις μητέρα, πιστεύω επίσης ότι ισχύει το ίδιο και για το να έχεις ένα δεύτερο παιδί.
Ποτέ δεν είσαι πραγματικά προετοιμασμένη να αλλάξεις πάλι τη ζωή σου – αλλά ακόμα και με αμφιβολίες και φόβους, κάπως βρίσκεις τη δύναμη να το κάνεις όπως και να ‘χει.
Και κάπως, η καρδιά σου μαθαίνει πώς να διαστέλλεται και να αγκαλιάζει και τα δύο παιδιά σου, μην αφήνοντας κανένα ακάλυπτο.
Για την ώρα, μέχρι την ημέρα που δεν θα είμαστε πια απλά εμείς, θα απολαμβάνω κάθε στιγμή που περνώ με το πρωτότοκο παιδί μου. Και ακόμα κι όταν υποδεχθεί έναν αδελφό ή μια αδελφή, δεν θα πρέπει ποτέ να αμφισβητήσει εάν έχει την αγάπη μου.
Και δεν θα πρέπει ποτέ να αισθανθεί ότι παίρνει λιγότερο από εμένα – γιατί θα έχει πάντα όλη την καρδιά μου.
Πηγή: https://www.mother.ly/life/motherly-stories/firstborn-child-relationship/
Διαβάστε επίσης:
Έφυγε από τη ζωή ο 23χρονος Κώστας από την Πάφο: Η παράκληση της οικογένεια
Παγάκια Φρούτων: Πώς να κάνετε το νερό σας πιο ενδιαφέρον
Σε διακοπή εργασιών στα ορεινά λόγω ζέστης, καλεί το Τμήμα Επιθεώρησης Εργασίας
