Γράφει η Ματίνα Σταθάκη
Νέα;
Και τα παλιά πού πήγαν;
Αλήθεια πού πάνε τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ; Χάνονται; Αναπληρώνονται; Ξεχνιούνται οικειοθελώς; Μένουν πίσω άθελά μας;
Τα όνειρα που κάναμε παλιά, εκείνα που δεν πραγματοποιήσαμε… τους ευχόμαστε καλό παράδεισο και that’s all;
Όχι δεν μπορώ να δεχτώ κάτι τέτοιο.
Τα όνειρα που έκανα δεν τα ξεχνάω ποτέ. Ακόμα και αν εκείνα με ξεχάσουν. Ήταν οι πρώτες ακτίνες του φωτός, ήταν εκείνα που με έμαθαν να ζω, ήταν το κίνητρο για να γίνω αυτή που είμαι.
Δε θα τα τοποθετήσω σε κανέναν παράδεισο. Δε θα τα αφήσω να φύγουν από αυτή τη ζωή.
Πού ξέρω ότι δε θα ξανασυναντηθούμε; Πού ξέρω ότι κάποια στιγμή δε θα είναι η τέλεια στιγμή για να ξυπνήσουν μέσα μου;
Ξέρω, υπάρχουν όνειρα που τα εγκατέλειψα εγώ. Επειδή δεν τα πίστεψα αρκετά. Ίσως να μη με πίστεψαν και αυτά.
Όμως, ούτε τα εγκαταλελειμμένα μου όνειρα ξεχνάω. Αυτά μου έδειξαν πως ακόμα και όταν όλα πάνε στραβά, εγώ μπορώ να επιζήσω. Αρκεί να δημιουργώ νέα όνειρα.
Αρκεί να έχω τη δύναμη να γεννώ ελπίδα μέσα μου, να δημιουργώ καινούριους στόχους, να αλλάζω μονοπάτια…
Νέα χρονιά [2] λοιπόν.
Είθε ο καθένας μας να καταλάβει πως τα όνειρα ανήκουν σε μας.
Και εμείς ανήκουμε στα όνειρά μας.
Δεν έχει δικαίωμα κανείς να μας τα στερήσει.
Εμείς αποφασίζουμε αν θα τα αγκαλιάσουμε, αν θα τα πιστέψουμε, αν θα σκύψουμε πάνω τους να τα ακούσουμε στις δύσκολες στιγμές, αν θα μείνουμε πιστοί σε αυτά, αν θα τα εγκαταλείψουμε, αν στην τελική θέλουμε να τα θάψουμε ή να τα κρατήσουμε για πάντα μέσα μας, κομμάτι από το κομμάτι μας…
Εγώ για τη νέα χρονιά κάνω πολλά καινούρια όνειρα. [3]
Δε θα σας τα αποκαλύψω. Ανήκουν σε μένα.
Ευτυχώς με τα παλιά έχω κλείσει τους λογαριασμούς μου.
Ή έτσι θέλω να πιστεύω.
Κάποια τα έχω βάλει στο χρυσό κουτί των επιθυμιών, αυτό που θα ανοίξω λίγο πριν κάνω τον απολογισμό της ζωής μου.
Κάποια άλλα τα έχω βάλει σε ένα βάθρο και τα κοιτάζω. Τι όμορφα πού ήταν!
Κάποια άλλα… ε κάποια άλλα δεν ξέρω τι να τα κάνω. Πού να τα τοποθετήσω βρε παιδιά; Και έτσι έχουν μείνει περιπλανώμενα εδώ και χρόνια, χάρη στη δική μου αναποφασιστικότητα.
Έχω και κάποια άλλα… που… πώς να το πω… όλο και με ξεγελούν.
Παίζουν συνεχώς κρυφτό ή κυνηγητό. Σαν μικρά παιδιά. Αλλά εγώ δεν είμαι πια παιδί να τα κυνηγάω στα σκοτάδια. Θέλω φως στα όνειρά μου.
Τι δύσκολο να μην είσαι πια παιδί και να πρέπει να ονειρεύεσαι.
Τι δύσκολο να είσαι παιδί και να μην ονειρεύεσαι.
Έχω κλείσει όμως τους λογαριασμούς μου με τα παλιά όνειρα.
Τα καλώ κάθε τόσο στον ύπνο μου και τους δίνω από ένα φιλί.
Για να τα ευχαριστήσω που υπήρξαν.
Εγώ ξέρω πως ανήκω σε μένα και στα όνειρά μου.
Αλλά ξέρετε τι μου λείπει;
Μου λείπει να ονειρευτώ ξανά σαν παιδί.
Με εκείνα τα μάτια τα αθώα.
Με εκείνο το βλέμμα που ατενίζει το μέλλον με ελπίδα.
Αυτή έχω χάσει: την ελπίδα.
Εύχομαι η νέα χρονιά να με κάνει να ονειρευτώ σαν παιδί.
πηγή: anapnoes.gr [4]