- Infokids.cy - https://www.infokids.cy -

Ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας είναι να χαιρόμαστε που τα βλέπουμε

Γράφει η μαμά-blogger Elizabeth Spencer [2]

Χάρηκα τόσο πολύ που είδα την κόρη μου τις προάλλες. Επέστρεψε στο σπίτι αρκετά νωρίς, δεν την περίμενα. Κοίταξα στην πόρτα και στεκόταν εκεί, μπροστά μου. Χάρηκα πολύ.

Μου θύμισε τον πρώτο καιρό του γάμου μας, με τον άνδρα μου, που σταματούσαμε έξω από το σπίτι των γονιών μου απροειδοποίητα, καθώς πηγαίναμε κάπου. Μπαίναμε μέσα και η μαμά μου εμφανιζόταν από την κουζίνα με μια ξύλινη κουτάλα στο χέρι, πάντα κάτι μαγείρευε, και μας έδειχνε πάντα πόσο χαιρότραν.

Ως μαμάδες, ένα από τα πιο ισχυρά δώρα που έχουμε να κάνουμε στα παιδιά μας είναι το να είμαστε απλά χαρούμενες που τα βλέπουμε. Το να τους δείχνουμε, ότι απλά και μόνο η παρουσία τους, όχι η απόδοσή τους, απλά και μόνο η ύπαρξή τους, κάνει τη ζωή μας καλύτερη.

Πριν ακόμα γεννηθούν, χαιρόμαστε να βλέπουμε τα παιδιά μας

Χαζεύουμε στην οθόνη του υπερήχου, προσπαθούμε να καταλάβουμε το σχήμα τους. Χαιρόμαστε τόσο, όταν διακρίνουμε τη μικροσκοπική φιγούρα τους.

Είμαστε πανευτυχείς που βλέπουμε το μωρό μας, όταν γεννιέται. Το παίρνουμε στη αγκαλιά μας και χαζεύουμε το πρόσωπό του, το οποίο απλά φανταζόμασταν όλους τους προηγούμενους μήνες.

Χαιρόμαστε που βλέπουμε τα παιδιά μας όταν ξυπνούν κάθε πρωί (ή τουλάχιστον προσπαθούμε να είμαστε χαρούμενοι… ή να φερόμαστε με χαρά, ελπίζοντας να ξεκινήσει καλά η μέρα). Τα καλημερίζουμε με ένα χαμόγελο, γιατί ανεξάρτητα από τις πιθανότητες κόντρα σε αυτό, θέλουμε να είναι καλή η μέρα.

Χαιρόμαστε που τα βλέπουμε μετά το σχολείο (ή τουλάχιστον προσπαθούμε να τους δείξουμε ότι χαιρόμαστε) όταν κατεβαίνουν από το σχολικό, ή μπαίνουν στο αμάξι μας ή βγαίνουν από την πόρτα του σχολείου. Ψάχνουμε στα πρόσωπά τους να δούμε τι μέρα είχαν, αν θα πρέπει να τα συγχαρούμε ή να τα παρηγορήσουμε για κάτι.

Χαιρόμαστε που βλέπουμε τους μικρούς αθλητές μας ή τους καλλιτέχνες μας, όταν βγαίνουν από το αποδυτήριο έπειτα από ένα παιχνίδι ή από τα παρασκήνια έπειτα από μια παράσταση. Ανεξάρτητα από το σκορ ή τις κριτικές, όσον αφορά εμάς, έχουν κερδίσει το παιχνίδι και έχουν κλέψει την παράσταση!

Χαιρόμαστε που βλέπουμε τους εφήβούς μας να επιστρέφουν στο σπίτι. Χαιρόμαστε να βλέπουμε τους αποφοίτούς μας σε μια μεγάλη σειρά από καπέλα και φορέματα. Τους ξεχωρίζουμε ανάμεσα σε άλλους, το βλέμμα μας θολώνει από δάκρυα υπερηφάνειας και χαράς.

Είμαστε χαρούμενοι όταν βλέπουμε τα μεγάλα παιδιά μας να έρχονται σπίτι από μια πόλη όπου σπουδάζουν και που είναι η νέα μόνιμη διεύθυνση τους. Έρχονται για τα Χριστούγεννα ή για Σαββατοκύριακο, και τη στιγμή που περνούν την πόρτα, το σπίτι μας παίρνει ζωή ξανά.

Η Elizabeth Spencer με τις κόρες της

Χαιρόμαστε που βλέπουμε τους νεαρούς μας ενήλικες όταν εμφανίζονται στην κουζίνα μας αργά το πρωί, όταν το πρωινό έχει μετατραπεί σε πρόγευμα.

Χαιρόμαστε που βλέπουμε τα ενήλικα παιδιά μας όταν πηγαίνουμε στα σπίτια τους, όταν είμαστε εμείς οι φιλοξενούμενοι. Κοιτάζουμε τριγύρω και βλέπουμε τις ζωές που έχουν χτίσει και είμαστε ευγνώμονες γνωρίζοντας ότι έχουμε επενδύσει τη ζωή μας σε κάτι πέρα ​​από τον εαυτό μας.

Αυτή η χαρά να βλέπουμε τα παιδιά μας είναι δώρο για εκείνα, και το καλύτερο είναι ότι στην πορεία, είναι ένα δώρο που και εκείνα θα μας δίνουν.

Μας ψάχνουν μέσα από την κούνια τους ή από το λεωφορείο ή από το χωράφι ή από τη σκηνή ή από τον δρόμο ή από την πόρτα, και τα πρόσωπά τους φωτίζονται όταν μας βλέπουν, φωτίζοντας και το δικό μας πρόσωπο!

Πριν από μερικές εβδομάδες, ήμουν στην κουζίνα μας όταν η έφηβη κόρη μου επέστρεψε στο σπίτι από ένα μάθημα. Μπήκε μέσα, με είδε και είπε, “Πω, ευχαριστώ, Θεέ μου!”

“Ευχαριστώ Θεέ μου, για τι πράγμα”, τη ρώτησα.

“Ευτυχώς που είσαι εδώ! Ήθελα να σε δω”

Και τότε αυτόματα, και των δυο μας οι ζωές έγιναν καλύτερες. Και τότε αυτόματα, ήμασταν και οι δύο τόσο χαρούμενες.