«Όταν γεννήθηκε ο γιος μου, μία φίλη μου μου έστειλε ένα μήνυμα το οποίο έγραφε: “Συγχαρητήρια, θα τα ξαναπούμε σε έξι χρόνια!”. Εγώ χαμογέλασα, θεωρώντας το μήνυμά της αστείο, αλλά εκείνη δεν αστειευόταν. Ο γιος μου είναι τώρα 5 ετών και 5 μηνών και όλα αυτά τα χρόνια έχω δει τη φίλη μου… μόλις 4 φορές! Και αυτή δεν ήταν η μόνη φίλη με την οποία απομακρύνθηκα αφ’ ότου έγινα μαμά».
Είναι αλήθεια ότι οι σχέσεις και οι ισορροπίες μετά τον ερχομό ενός παιδιού αλλάζουν. Διαβάστε την ιστορία μιας γυναίκας, για το πώς άλλαξαν οι σχέσεις με τις φίλες της από την πρώτη κιόλας στιγμή που έγινε μαμά.
«Δεν περίμενα ποτέ οι φιλικές μου σχέσεις να αλλάξουν τόσο γρήγορα. Μου φαίνεται σαν να έγιναν όλα μέσα σε μια νύχτα. Και το συνειδητοποίησα μόλις πέρσι όταν ο σύζυγος μου και ο μικρός έλειψαν για μια νύχτα στους παππούδες. Είχα ένα βράδυ ολόκληρό για εμένα και σκεφτόμουν τι να κάνω. Ήθελα να πάω σινεμά, αλλά δεν ήθελα να είμαι μόνη. Όταν άρχισα να σκέφτομαι ποιον θα μπορούσα να πάρω μαζί μου, η λίστα με τα άτομα τα οποία θα μπορούσα να καλέσω ήταν πολύ μικρή. Οι μισοί από όσους ήθελα να πάμε μαζί είχαν και εκείνοι παιδιά και μια πρόσκληση της τελευταίας στιγμής δεν ήταν η καλύτερη ιδέα, ενώ οι υπόλοιποι ήταν εκείνοι που εντέχνως απέφευγα για πολλά χρόνια. Ξαφνικά ένιωσα μια σουβλιά στο στομάχι. Ήταν η μοναξιά. Και ένα κύμα παράξενων και πρωτόγνωρων συναισθημάτων. Ένιωσα ενοχή, λύπη και λίγο φόβο. Κάποτε περηφανευόμουν για το πόσους φίλους είχα, για τις παρέες μου που με έκαναν αυτό που είμαι. Τώρα ως γονιός, είχα απομακρυνθεί από εκείνον τον άνθρωπο. Όταν γεννήθηκε ο γιος μου χρειαζόμασταν βοήθεια και οι φίλοι μας μας βοήθησαν πολύ. Τώρα, όμως, συνειδητοποιώ ότι χρειαζόμουν περισσότερα από τη σχέση μαζί τους. Χρειαζόμουν την φιλία τους.
Εκείνο το βράδυ δεν πήρα κανένα τηλέφωνο. Κάθισα στον καναπέ και είδα σειρές και ταινίες στην τηλεόραση. Σκεφτόμουν ότι οι σχέσεις μου με τους φίλους μου είχαν αλλάξει αλλά το πότε, το πώς και το αν θα ξανααποκτούσα αυτές τις φιλίες με βασάνιζε.
Η μοναξιά που μεγαλώνει
Αν έχετε κάνει πρόσφατα παιδί είστε πιθανότατα μεταξύ 30 και 40. Να σας ζήσει το μωράκι, αλλά θέλω να σας πω ότι είναι σχεδόν σίγουρο – ειδικά αν είστε γύρω στα 30 – ότι χάσατε ή χάνετε πολλές από τις φιλίες που είχατε.
Η μοναξιά “χτυπά” τους ανθρώπους σε διάφορες φάσεις της ζωής τους, αλλά η μοναξιά του γονέα έχει δικές της ιδιαιτερότητες και μπορεί να οδηγήσει σε πολλά προβλήματα. Νευρικότητα, άγχος, εξάντληση, κατάθλιψη. Οι φίλοι, βέβαια, δεν σε προστατεύουν από όλα αυτά, αλλά η απώλεια μιας φιλίας – έστω και προσωρινή – σίγουρα μπορεί να τα επιδεινώσει.
Μετά το παιδί οι φίλοι μου χωρίστηκαν σε 3 κατηγορίες: εκείνους που είχαν παιδιά, εκείνους που δεν είχαν παιδιά και εκείνους που ήταν φίλοι μου μόνο για το παιδί.
Την ύπαρξη της τελευταίας κατηγορίας, μάλιστα, ούτε που την ήξερα! Ήθελα να κάνω παρέα με τους παλιούς μου φίλους και φίλες, αλλά δεν είχα χρόνο για εκείνους πια. Δεν μπορούσα να μείνω έξω μέχρι αργά και το να βρω βοήθεια (κάποια επαγγελματία ίσως για να βοηθά με το παιδί) ήταν δύσκολο και ακριβό! Παράλληλα, φαινόταν, και εκείνοι να μην έχουν χρόνο για μένα.
Παλιότερα, μπορεί με πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους να συναντιόμασταν τυχαία σε κάποιο πάρτι ή στο δρόμο και η βόλτα μας να ξεκινούσα πολύ… αυθόρμητα. Πλέον, όμως, μου είναι δύσκολο να παραδεχτώ τι μου λείπει πιο πολύ: οι φίλοι μου ή ο τρόπος ζωής που είχα τότε, ο οποίος μου επέτρεπε να είμαι πιο ελεύθερη;
Μετά τον ερχομό του γιου μου, βέβαια, ο κόσμος “άνοιξε” αλλιώς και οι φιλίες μου έγιναν πιο λειτουργικές. Γείτονες που δεν μου απηύθυναν τον λόγο μου μίλησαν, η κοινότητα, τα πάρκα, οι κούνιες, τα προγράμματα του Δήμου και ο Δήμος ο ίδιος έγιναν πιο ελκυστικοί στα μάτια μας και εμείς στα δικά τους.
Μάλλον, πρέπει να αρχίζω να σκέφτομαι τις φιλίες μου με διαφορετικό τρόπο. Το καλό με τις φιλικές σχέσεις είναι ότι δεν σου “επιβάλλονται”, όπως οι συγγενικές. Προσαρμόζονται και αλλάζουν, όπως ακριβώς και η ζωή σου.
Ξεκινώντας να αναθεωρώ
Μου αρέσει πολύ να είναι μαμά. Μνημονεύω όμως και τα χρόνια της ζωής μου που δεν με απασχολούσαν μόνο οι ανάγκες του μικρού. Έκανα τόσα πράγματα και τώρα τρέχω μόνο στις δραστηριότητες του παιδιού. Η πιο αγαπημένη του θεία είναι η καλύτερή μου φίλη. Γνωριζόμαστε σχεδόν 30 χρόνια και από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε ο γιος μου, οι δυο τους έγιναν “αυτοκόλλητοι”. Έφτασα μάλιστα σε σημείο κάποια στιγμή να “ζηλέψω” τη σχέση τους, επειδή ο μικρός απορροφούσε όλη την προσοχή της φίλης μου. Και δεν την αδικώ, και για μένα ο γιος μου είναι το πιο ενδιαφέρον άτομο που γνωρίζω, αλλά εκείνη την περίοδο νόμιζα ότι δεν έχω πια φίλη!
Όπως, όμως, έγραψα και παραπάνω, και μου επισήμανε η ψυχολόγος μου, οι φιλίες είναι σχέσεις “εθελοντικές”. Είναι εκείνες που – συνήθως – μένουν πρώτες στην άκρη όταν μεγάλα γεγονότα, όπως η μητρότητα ας πούμε, συμβαίνουν στη ζωή σου. Η διατήρηση μιας φιλίας απαιτεί δουλειά και συχνή επαφή και όταν έχεις παιδιά, αυτό είναι αρκετά δύσκολο.
Από εκείνο το βράδυ, λοιπόν, που συνειδητοποίησα τι συμβαίνει με τον φιλικό μου κύκλο, προσπάθησα να αναβιώσω μερικές φιλίες μου και τα αποτελέσματα ήταν διφορούμενα. Τώρα, όμως, ξέρω πώς και με ποιον θα “ξοδέψω” τον ελεύθερό μου χρόνο, ενώ – πλέον – είμαι πολύ πιο ανοιχτή σε φιλίες που θα γίνουν στις κούνιες, στο πάρκο, στην πλατεία.
Αφήστε που πολύ σύντομα – τόσο σύντομα που δεν θα μου αρέσει – ο γιος μου θα μεγαλώσει και θα… με αποφεύγει! Οπότε, τώρα ξέρω ότι αυτά τα χρόνια που ζω θα μου λείπουν στο μέλλον, όπως ακριβώς μου λείπουν οι ανέμελες εμπειρίες του παρελθόντος μου. Αλλά μέχρι τότε οι καινούριοι μου φίλοι θα έχουν παλιώσει, κάποιοι θα έχουν χαθεί και κάποιοι θα έχουν παραμείνει. Και πού ξέρετε, μπορεί τότε να γράψω ένα άλλο κείμενο για τη φιλία…».
