Μία μητέρα περιγράφει την τραγική ιστορία του παιδιού της, θέλοντας να σημάνει το κάμπανάκι του κινδύνου για τα challenge, μέσω διαδικτύου, αλλά και παιδιών που ασκούν σχολικό εκφοβισμό.
«Ήταν Τετάρτη. Μία εβδομάδα πριν από τις γιορτές του Πάσχα και τα παιδιά δεν έκαναν όλη την ημέρα μάθημα στο σχολείο. Ο 12χρονος γιος μου ήρθε πρώτος στο σπίτι, ενώ η 6χρονη κόρη μου ήταν ακόμη στο νηπιαγωγείο. Καθίσαμε στον καναπέ και μιλήσαμε. Μου μιλούσε πάντα για όλα, μέχρι εκείνη την ημέρα. Είπαμε τι θα κάναμε το Πάσχα, ακόμη και για τα γενέθλια της γατούλας μας. Κάναμε σχέδια και φαινόμασταν πολύ χαρούμενοι.
Μου είπε, ότι σχεδίαζε να παίξει με τους φίλους του μετά το σχολείο. Πήγε για λίγο στο δωμάτιό του και ξαναβγήκε τρέχοντας, δείχνοντάς μου ένα ρολόι που φορούσε. Μού είπε ότι το βρήκε στο δωμάτιό του και αποφάσισε να το φορέσει, ενώ βγήκε για να πάει στον φίλο του. Εκείνη τη στιγμή ήρθε και η κόρη μου από το σχολείο και πήγαμε στο δωμάτιό της. Άκουσα τον γιο μου να ανοίγει την πόρτα και να φωνάζει, ότι ο φίλος του δεν ήταν σπίτι και ένιωσε μπερδεμένος, καθώς είχαν κανονίσει να παίξουν.
ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΣΤΑ ΔΕΝΤΡΑ
Τον άκουσα να πηγαίνει στο γκαράζ και στη συνέχεια επέστρεψε και μού φώναξε ότι θα πήγαινε έξω να παίξει στα δέντρα. Ήταν ένα μικρό αλσάκι δίπλα στο σπίτι των γειτόνων μας. Έπαιζε εκεί συχνά, οπότε δεν φαντάστηκα κάτι άσχημο. Λίγο αργότερα, η κόρη μου πήγε να παίξει στο σπίτι μίας φίλης της λίγο παραδίπλα. Την ακολούθησα και φώναζα τον γιο μου για να δω αν είναι όλα εντάξει, όμως εκείνος δεν απάντησε. Σκέφτηκα, ότι πιθανώς να είχε πάει στο σπίτι των φίλων μας.
Επέστρεψα και έκανα μερικά πράγματα, όμως ξαναβγήκα έξω γιατί ανησύχησα. Τον φώναξα ξανά και ξανά, αλλά πάλι δεν πήρα καμία απάντηση. Είδα την κόρη μου έξω να παίζει στο σπίτι των γειτόνων μας και την ρώτησα αν είχε δει τον αδελφό της. Εκείνη μού είπε ότι τον είχε να δει να τρέχει προς το αλσάκι. Ο γείτονάς μας βρισκόταν έξω και μιλήσαμε για περίπου δέκα λεπτά. Στο δρόμο προς το σπίτι σταμάτησα και τον ξαναφώναξα.
Έβλεπα το δέντρο, όπου συνήθιζε να παίζει, αλλά όχι εκείνον.
Γύρισα σπίτι και έβαλα να ψήσω μία πίτσα. Εκείνη την ημέρα είχε παρκούρ και ήθελα να κάνω κάτι γρήγορο μέχρι να πάει στο μάθημά του. Όμως, ακόμη δεν είχα πάρει απάντηση και άρχισα να ανησυχώ περισσότερο. Έτσι, αποφάσισα να πάω προς το δασάκι.
Όταν, ξαφνικά, τον είδα γονατιστό δίπλα από το δέντρο. Δεν μου απαντούσε. Πλησίασα περισσότερο και τότε είδα το σχοινί. Τον άρπαξα, τον σήκωσα και άρχισα να ουρλιάζω για βοήθεια. Είχα το τηλέφωνο μαζί μου και κάλεσα τους διασώστες. Δεν ήξερα τι είχε κάνει, αλλά δεν ήταν καλό σίγουρα.
Το ασθενοφόρο και η αστυνομία έφτασαν στο σημείο. Όταν τον πήραν από τα χέρια μου, κατέρρευσα. Ακόμα νιώθω τα φύλλα που κόλλησαν στο πρόσωπό μου. Ο αστυνομικός με πήγε σπίτι και ειδοποίησε τον άντρα μου. Κάλεσα τους θείους μου και μία οικογενειακή φίλη για να πάρουν την μικρή. Δεν με άφηναν να πάω κοντά στον γιο μου και με τράβηξαν μέσα στο σπίτι.
Ήξερα ότι δεν ήταν καλά, δεν ανέπνεε, ότι δεν είχε οξυγόνο και ήξερα τι σήμαινε αυτό. Ειλικρινά, δεν γνώριζα πόση ώρα είχε περάσει, αλλά ο θείος μου έφυγε στο ασθενοφόρο με το παιδί και ο γείτονάς μου με πήγε στο νοσοκομείο, όπου συνάντησα τον άντρα μου. Ο γιατρός έκλαιγε και έλεγε ότι έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν, αλλά η καρδιά του δεν ξανάρχισε να χτυπά.
θΕΩΡΗΣΑΜΕ ΟΤΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ
Μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρήσαμε ότι είχε αυτοκτονήσει. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε. Δεν είχε τέτοιες τάσεις. Είχε έρθει σπίτι απογοηυτευμένος, συχνά είχε θέματα εκφοβισμού από νταήδες στο σχολείο, αλλά πάντα μιλούσαμε με τους δασκάλους και τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα. Κάναμε σχέδια.
Ο ιατροδικαστής, τελικά, απεφάνθη, ότι ήταν αυτοκτονία.
Ακόμηη θυμάμαι το τηλεφώνημα. Ήθελα να του πω, πως έκανε λάθος, αλλά δεν έβρισκα τα λόγια. Ήμουν εντελώς διαλυμένη. Ο γλυκός μου έφυγε. Ο άντρας μου κι εγώ αρχίσαμε να ψάχνουμε να δούμε, αν συνέβη κάτι άλλο. Ήταν αυτοκτονία, αλλά όχι από αυτές των διαφόρων challenge του διαδικτύου.
Τελικά, επικοινώνησα με τον επικεφαλής της ιατροδικαστικής ομάδας. Εκείνος συμφώνησε ότι ήταν ατύχημα και άλλαξε την αιτία θανάτου σε ασφυξία λόγω ατυχήματος. Τότε ανακαλύψαμε ότι επρόκειτο για μία πρόκληση από νταήδες του σχολείου, που του έλεγαν αν τολμά να το κάνει, μία μέρα πριν από το θάνατό του. Το σχολείο το αρνήθηκε, λέγοντας ότι ήταν μεμονωμένο περιστατικό και ότι οι μαθητές του δεν θα έκαναν ποτέ κάτι τέτοιο. Αρνήθηκαν μάλιστα να καλέσουν τόσο τους μαθητές, όσο και τους γονείς.
Στο τέλος, έστειλαν ένα email, χωρίς να ενημερωθούμε ή να λάβουμε έγκριση, στο οποίο έλεγαν ότι ο γιος μας αυτοκτόνησε, λόγω ψυχικής ασθένειας. Ο γιος μας είχε αυτισμό, αλλά δεν ήταν αυτοκτονικός. Μέχρι σήμερα, το σχολείο ακόμη αρνείται να επιτρέψει στους συμμαθητές του να κάνουν την παραμικρή εκδήλωση μνήμης για αυτόν.
Ανακαλύψαμε, τελικά, ότι μαθητές έκαναν τέτοιες προκλήσεις ασφυξίας σε παιδιά του σχολείου. Ένα παιχνίδι που γινόταν πολλά χρόνια, αλλά τότε δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έχουν επιδεινώσει την κατάσταση. Το παιχνίδι ασφυξίας μπορεί να προκαλέσει βλάβες στον εγκέφαλο και θάνατο μέσα σε τέσσερα λεπτά.
Πιστεύω ότι ο γιος μου αυτό σχεδίαζε να κάνει εκείνη την ημέρα με τους φίλους του, όμως πέθανε γρηγορότερα από όσο θα πίστευε. Μοιράζομαι την ιστορία μου, για να πω και σε άλλους γονείς να μιλήσουν στα παιδιά τους για να τα προστατεύσουν και να σώσουν τη ζωή τους».
Διαβάστε επίσης:
«Δεν μ’ αγαπάει κανείς»: Μητέρα οδήγησε στην αυτοκτονία το 12χρονο κοριτσάκι της
«Jonathan Galindo»: Η ψυχολόγος Μύρια Μουρίδου-Μαραγκού μιλά για το παιχνίδι που ωθεί τα παιδιά στην αυτοκτονία
Γλίτωσε τον πόλεμο, αλλά όχι τον ρατσισμό: Η αυτοκτονία ενός 9χρονου αγοριού που οφείλει να μας διδάξει πολλά