Αν αγαπιόμασταν ως παιδιά όπως χρειαζόμασταν, θα αναποδογυρίζαμε όλα τα «αν» του κόσμου ως ενήλικες

«Αν μ’ άφηνες να πέσω στην αγκαλιά σου όταν γυρνάς απ’ τη δουλειά

Αν δε μου έλεγες κάθε φορά πόσο κουρασμένη/ος είσαι

Αν είχες λίγο παραπάνω χρόνο για να παίξουμε και όχι μόνο για να με διαβάσεις

Αν μου έλεγες κάθε μέρα πόσο μ’ αγαπάς

Αν μου έλεγες μια ιστορία πρίν κοιμηθώ

Αν δε μου έλεγες συνεχώς πρέπει να κάνεις αυτό και πρέπει να κάνεις το άλλο

Αν μου έκανες πότε πότε μια τόση δα εκπληξούλα

Αν δε θύμωνες τόσο εύκολα που δεν τακτοποιώ τα παιχνίδια μου

Αν δε μάλωνες τόσο συχνά με τη/τον μαμά/μπαμπά

Αν μου έλεγες καλημέρα πάντα με χαμόγελο και χάδια

Αν δεχόσουνα τους φίλους μου πιο συχνά στο σπίτι μας

Αν μπορούσα να σου πω όλα μου τα μυστικά χωρίς να με κρίνεις

Αν ήξερα οτι αυτό που είμαι σου φτάνει

Αν είχα ένα αδερφάκι

Αν πηγαίναμε περισσότερες εκδρομές

Αν μ’ άκουγες πιο προσεκτικά

Αν μου έλεγες να μη φοβάμαι

Αν με ρωτούσες τι θέλω και όχι τι μπορώ

Αν μου μάθαινες να υπερασπίζω τον εαυτό μου

Αν μου έβαζες όρια

Αν κάναμε διάλογο

Αν σιωπούσες

Αν με κοιτούσες στα μάτια

Αν δεν ήθελες να γίνω αυτό που είσαι

Αν ήθελες να γίνω αυτό που θα με κάνει ευτυχισμένη/ο

Αν έβρισκες κι εσύ τον τρόπο να είσαι, μ’ εμένα ή χωρίς εμένα

Αν αγαπιόμασταν ως παιδιά με τον τρόπο που χρειαζόμασταν, θα αναποδογυρίζαμε όλα τα ‘αν’ του κόσμου ως ενήλικες»

*Διαβάσαμε το κείμενο στην σελίδα της Ειρήνης Ρέρρα – Παιδοψυχολόγου/Αθλητικής Ψυχολόγου